Koud hè?

Woensdag 25 juli 2007
Vandaag lekker lui geweest beetje Tour de France gekeken, nog wat schilderijtjes en foto's opgehangen, om precies te zijn, 19 stuks.
We gaan dus niet morgen op weg naar huis, dat wordt vrijdagmorgen. Tante Vicky in Saravale is vandaag naar de dokter geweest. Haar bloeddruk was 220 om 120 en ze moet absolute bedrust houden. Ze wil wel dat wij vrijdag nog even langskomen, want ze is bang dat ze ons anders nooit meer zal zien. Toch snap je dat soms niet; Tante Vicky is een vreselijk energiek mens, zo'n schijnbaar onverwoestbaar exemplaar, een echte dorpsvrouw die er haar hand niet voor omdraait om 500 vierkante meter groentetuin om te spitten en alle groente dagelijks met de hand te begieteren, als ze tenminste water krijgt opgepompt met de handpomp. Ze heeft geen waterleiding en ook geen toilet (ik moet dan zeggen; geen watercloset), want ze heeft natuurlijk wel een poepdoos met een huisje er omheen. Dat ding staat telkens ergens anders in haar tuin, want als het gat is volgescheten, verhuist het hele circus naar een andere plek in de tuin. Tante Vicky zit ook nooit stil, haar mondje trouwens ook niet. Ze doet (of deed tot voor kort) ook nog de financiële administratie van een bedrijf (helemaal met de hand). Ze zou zich anders maar zitten te vervelen. Maar goed, tante Vicky is er dus slecht aan toe en de dokter was bang dat ze al een lichte hersenbloeding had gehad. Jammer want het was altijd leuk een nachtje bij haar door te brengen, echt lekker back to basic!
Back to basic is ook het weer hier in Sibiu. Vandaag lekker fris, ik schat maximaal een graadje of 26 à 27.
De dames zijn om 9 uur (21:00) even een rondje gaan wandelen. Vijf minuten later stonden ze alweer aan de bel, ze wilden een jasje want het was koud (22 graden!). Zo relatief kan het temperatuursgevoel zijn. Jullie zouden blij zijn dat het in de middag ook 22 graden zou zijn! Overigens is die forse temperatuurdaling niet gepaard gegaan met onweer o.i.d. Het was vandaag volop zonnig, alleen een beetje winderig, dat is allles.

Heel heet - Airco - Verkoeling

Dinsdag 24 juli 2007
Vandaag toch maar de stoute schoenen aangetrokken en voor de vuist weg gestart met de installatie van de airco-installatie. Gisteravond nog even bij een technische kennis van Carmen op visite geweest. We troffen hem met een Airco op zijn karretje bij de zelfde winkel waar wij de airco hebben gekocht. Omdat hij in de installatietechniek zit, dacht ik dat hij mij wel op weg kon helpen. Niet dus! Hij had de installatie-instructie doorgelezen en zat eigenlijk met de zelfde vragen. Hij had zelfs nog een groter probleem omdat er bij zijn pakketje geen installatiebuizen zaten, nodig om de binnenunit met de buitenunit te verbinden.
Carmen is in alle vroegte naar een installatiebedrijf gegaan om te vragen of er mogelijk assistentie te verkrijgen was. Ze hadden een wachtlijst van minimaal een paar dagen en daar wilde ik niet op wachten. Als ik het installatiewerk zou doen, waren ze bereid in de loop van de avond of woensdag een kijkje te komen nemen, of alles goed zat. Nou dat is een hele geruststelling! Aan het werk dus. Voorzichtig met de hand de koperen pijpjes buigen, zonder ze te knikken en dat valt niet mee. Daarna de isolatie eromheen, alles goed afplakken. Eerste probleem. Door de dikte van de muur vielen de koppelingen naar de bijgeleverde koperen buizen (van 3 meter) voor de aansluiting op de buitenunit precies in het gat in de muur. Erg lastig. Dus binnenunit op een tafeltje in de hal, pijpjes 3 meter gestrekt door het raam naar het balkon en koppelen maar! Het geheel stevig in de isolatie en afgeplakt met tape en daarna vanuit de badkamer manoeuvreren met de binnenunit en de ca. 3,5 meter pijp (inclusief elektrokabels + condenswaterafvoer alles stevig ingetaped) voorzichtig door het gat in de muur pielen. Gelukkig viel alles goed op zin plek en kreeg ik de unit keurig in de ophangbeugels. Vanaf het balkon alle delen van de bundel weer tot losse onderdelen ontkoppelen zodat ook hier weer alle pijpjes netjes zonder knikken in de juiste bochtjes te buigen. Koppelen op de buitenunit ging eigenlijk ook vrij vlot. Het aanbrengen van de 7 aderige E-kabel is natuurlijk een thuiswedstrijd, dus dat was zo gepiept. Even een schietgebedje en toen leek alles klaar te zijn om de kraantjes aan de buitenunit te openen zodat de R407C (= koelvloeistof, vervanger van het ozon-onvriendelijke Freon) de leidingen kon vullen. Het gedeelte met het afpersen en op lekkage controleren van de leidingen heb ik maar overgeslagen (daar was dat schietgebedje voor), evenals het vacuümzuigen van de leidingen. Stekker in het stopcontact en aanschakelen van de airco met de afstandbediening, even gespannen de adem inhouden en ja hoor, koele lucht wordt de keuken in gepompt! Deze middag is het kwik gestegen tot 38,4 graden en binnen is het 30 graden! Binnen een paar uurtjes hebben we de binnentemperatuur binnenshuis teruggebracht tot een dragelijke 26 graden. Dat wordt eindelijk weer een redelijke temparatuur om te slapen. Ik ben nog niet klaar want er moet nog een wandkontactdoos bij de airco worden aangebracht en als ik dan eenmaal bezig ben, dan ook maar één op het balkon voor de E-grill enzo. Dat wordt dan een nieuwe leiding die ik moet aftappen van een stopcontact aan de ander kant van de hal. Ik kon niet helemaal het juiste materiaal vinden, dus ook dat werd weer een beetje improviseren. Wil ik een opbouwgootje aan de muur vastzetten, boor ik pardoes door een heel oppervlakkig in de muur verwerkt buisje van ca. 10 mm. doorsnede, waar naar later blijkt 5 koperdraden in zijn getrokken. Ik snap niet hoe ze die erin hebben gekregen, maar ik kan er ook niet bij. Nette vonk en weg spanning (op alle groepen) dus hoofdzekering eruit en die zit in de kelder, waar ik niet bij kan. Dta is later zorg, eerst maar hakken dus! Pijpje uit de muur, gaatje in de pijp peuteren (daar waar de boor al het voorbereidende werk had gedaan). Zaklampje erbij en zoeken naar de geraakte draad. Gelukkig is er geen draad doorboord, alleen de isolatie is beschadigd. Niet zo heel erg dus. De spanning lijkt dan ook afgeschakeld te zijn door de aardlekbeveiliging, waarvan ik niet verwacht had dat ze die hier toepasten. Helemaal niet toen ik zag hoe ze hier die 5 draden hadden opgelast in de doos die onder een laagje kalk verstopt zat. Gewoon met een tang een beetje omelkaar gedraaid, stukje isolatietape erom en verder in de lasdoos gepropt. Zoiets hoefde ik bijna 40 jaar geleden tijdens mijn stagetijd bij de elektroinstallateur niet te proberen! Uiteindelijk is alles toch nog net voor het vallen van de avond goedgekomen en daar heb ik een lekker koud biertje op gedronken.
Het klussen zit er nu bijna op, nog even een paar schilderijen aan de muur en dat gehakte gat nog even aansmeren en dan ben ik hier klaar! Wij overwegen om donderdagmiddag te vertrekken naar Saravale. Daar woont een kennis van Carmen en daar willen we blijven slapen. Saravale ligt dicht bij de Hongaarse grens en een uurtje of 4 rijden van Boedapest, zodat we vrijdag tijd hebben om die stad eens te bezoeken. Zaterdag kunnen we het rustig aan doen en we zijn dan naar verwachting zondag weer thuis. Dit voorgenomen programma is nog niet helemaal zeker omdat de dame in Saravale gisteren met zeer hoge bloeddruk (210/115) zat en als gevolg daarvan op bed moest blijven. Bovendien was het er 40 graden. Vandaag (woensdag) is het aanmerkelijk koeler, het scheelt zeker 10 graden met gisteren. De airco staat nu uit!
Dit was dus van hieruit het laatste verslag!

Alpe d'Huez of Galibier?

Zondag 22 juli 2007
Op zondagen is het hier bij goed weer gebruikelijk om de hele familie in de auto te proppen, vlees, aardappelen, groenten, fruit en brood mee, als het kan een kleedje of een partytentje en niet te vergeten de BBQ en bier (water, fris of een sapje voor hen die niet van alcohol houden (Carmen en Jessi dus!). Je zoekt dan een lekker stukje gras, het liefst bij een watertje, als het kan niet te diep, zodat papa gelijk zijn auto in het stroompje kan parkeren en zich lekker kan uitleven op het stof op zijn bolide. Zo hangt iedereen dan met de voetjes in het water en kom je al etend de dag wel door. Tot zover niets bijzonders, ze zoeken het bij voorkeur niet te ver van huis! Maar dan heb je van die dagen dat ik zelfs denk dat het bij uitstek een dag is om het flink hoger op te zoeken, om de stadse hitte te ontvluchten. Wij dus met goede moed op weg naar Balea Lac, eerder in dit log beschreven en gelegen op 2034 meter boven de zeespiegel. Onderweg viel het al op dat er erg veel verkeer in onze richting reed en aan de voet van de bergen zag het al zwart van de dagjesmensen. Niet een erg goed teken, wetende dat ons einddoel niet bepaald gezegend is met een overmatige parkeercapaciteit. De laatste paar km. omhoog was er dan ook zo goed als geen doorkomen meer aan, aan beide zijden van de weg op ieder plaatsje waar je maar enigszins een auto kon parkeren stond er dan ook één. En helemaal boven aangekomen stond alles muurvast. Dus dan denk je vrijwel automatisch aan Alpe d'Huez, de Galibier, of een andere beroemde berg uit de tour de France. En zowaar ontdekten wij ook nog een enkele wielrenner tussen al het blik. We nemen aan dat die net voor de bezemwagen uitreden want het peleton hebben we niet meer kunnen zien. Na een half uurtje trekken en drukken vonden we toch nog een plekkie vlak bij het meer, dus dat viel niet echt tegen. Temperatuurtje van een graadje of 23 à 24, heerlijk. De dames netjes op een kleedje gezet aan de rand van le Lac, eten en drinken erbij, dus die waren volop tevreden. Tijd voor mij om het eens een stukje hoger op te gaan zoeken. Ik had de vorige keer al een plekje gezien waar het uitzicht me wel aardig leek en omdat ik daar toen mensen zag lopen, wist ik zeker dat je daar al klimmend en klauterend moest kunnen komen. Dus ik op weg. Ik heb op school geleerd dat de kortste weg tussen twee punten een rechte lijn is. Ik dus in één streep naar boven. Nou dat viel dus knap tegen. Zo stijl dat ik zo af en toe het hart in de keel voelde bonzen omdat de stenen steeds onder mij voeten uitrolden en ik telkens het gevoel kreeg dat ik zonder vel op mijn benen 10 meter of meer naar beneden zou glijden. Ieder graspolletje was dan ook een dankbare houvast. Na een half uur klimmen en rusten om weer op adem te komen, begonnen de beentjes toch aardig zeer te doen. Inmiddels was ik 400 meter hoger aangekomen. Daar trof ik een keurig (in ieder geval redelijk begaanbaar) pad en ik begreep dat ik gewoon geen route had gevolgd en dat de wiskundige zekerheden uit de schoolbanken in de bergen niet van toepassing zijn. Hier is de korste weg tussen 2 punten gewoon het pad dat iedereen volgt die naar boven wil. Van bovenaf is dat ook allemaal heel eenvoudig te overzien, maar als je tegen een helling opklautert dan zie je nergens een pad. Volgende keer kies ik toch maar een officiële route en misschien kom ik dan ook verder dan ik nu gekomen ben, de beenspieren wilden niet langer meewerken! Toen ik over het pad naar het meertje afdaalde kwam ik ook een keurig bord tegen waarop een aantal wandelroutes stonden aangegeven. Ik heb in ieder geval van het uitzicht kunnen genieten. Om een uur of 6 zijn we rustig aan naar beneden gereden. Onderweg troffen we nog een mobiele imker, die honing verkocht. Zijn bijen 'grazen' alleen in de bergen (dat vertelde hij tenminste) en dat zou je ook aan de kleur van de honing moeten kunnen zien en je zou het zelfs moeten kunnen proeven. In ieder geval had hij voor de zekerheid de prijs van deze berghoning rechtevenredig gehouden aan het aantal meters boven zeeniveau van de parkeerplaats waarop hij zijn waar aanbood, € 6,00 per potje! In Sibiu was de thermometer blijven steken op 37 graden, dat was ook nog aardig te merken toen wij rond een uur of 8 weer thuis waren. Gelukkig hebben wij dat niet hoeven meemaken. Helen vond dat de temperatuur hier voldoende excuus biedt om een airco aan te schaffen. Die goede raad hebben wij ook maar gelijk ter harte genomen. Vanmorgen (maandag) zijn we gelijk op zoek gegaan naar een betaalbaar exemplaar voor vaste montage. Volgens de installatie-instructie zou de montage een piece-of-cake zijn, maar dat valt nou net effe tegen. Het blijkt dat je een flesje stikstof nodig hebt om de leidingen onder druk af te kunnen persen ter controle van de gasdichtheid, je hebt een vacuümpomp nodig om er voor te zorgen dat er geen lucht in de leidingen achterblijft, je hebt een buigijzer nodig met een radius van 100 mm. om de leidingen netjes te kunnen zetten (zonder knik), je moet de leidingen helemaal netjes isoleren, je moet een gat in de muur maken met een diameter van minimaal 80 mm, liefst 100mm. en dan te bedenken dat de muur ruim 30 cm. dik is, je moet een afvoerleiding hebben voor het condenswater, dat kun je hier niet zomaar van het balkon laten lopen, er moet een stopcontact komen, dat zit nu aan de andere kant van de keuken/hal, enz. Niet echt een piece of cake dus! Het gat in de muur hebben we al laten beitelen, de ophangplaat zit al tegen de muur, maar ik denk dat deze klus niet echt iets is voor deze amateur zonder de juiste gereedschappen. Ik ben bang dat ik nu moet passen en we toch een specialist moeten inhuren. Ik ben ook bang dat wij de airco deze vakantie niet meer in werking zulllen zien! Maar goed, thuis hebben wij er ook geen! Ook niet nodig trouwens als ik de weerberichten uit Nederland volg!

Te warm!

Het weer voor de komende dagen In Sibiu.

Wij gaan vandaag maar weer naar 2034 meter hoogte. Hier is het te heet!!

Maramures

Maandag 16 juli t/m donderdag 19 juli 2007
Ik ga proberen dit verslag een beetje kort te houden. Het is vandaag (vrijdag) errugg warm, dus...
Maandag op weg naar Maramures, de meest noord-westelijke provincie van Roemenië aan de grens met de Oekraïne en Hongarije. Maramures is één van de armste streken van Roemenië. De regio is grotenddeels afhankelijk van de landbouw. Bijzonder in deze regio zijn de Houten kerken van Maramureş. We doen er de hele dag over om de ongeveer 400 km. te overbruggen. We vinden vroeg in de avond onderdak in een klein dorpje Botiza, een kilometer of 10 van de doorgaande weg. De weg houdt hier ook op, dus lekker weinig verkeer. Zie http://www.pensiuni.info.ro/ro/romana.html (Pensiuni / Maramures) voor een overzichtskaart van Maramures. Zoek in Botiza naar pensiune Petreus Irina voor info logeeradres. Een prachtige lokatie en een erg fijn adres om een paar dagen te vertoeven. Wij krijgen het hele woonhuis tot onze beschikking. Twee grote slaapkamers, een grote woonkamer met TV, een soort tuinkamertje en een komplete badkamer, alles voor € 10,00 pp. Maar wat het belangrijkst zal bljken zijn de dikke muren van dit huis. Het blijft binnen heerlijk koel, terwijl buiten de temperatuur oploopt tot 32 graden. De familie woont gedurende de zomer zelf in één van de twee andere (traditioneel houten) huisjes, die zij op dit erf hebben. De heer des huizes werkt een groot gedeelte van het jaar in Spanje en als hij thuis is houdt hij zich bezig met houtsnijwerken (als hobby), de vrouw des huizes is onderwijzeres op de plaatselijke school en de dochters (2) studeren in Italië. Een niet geheel modaal gezin voor deze streek! Dat ze niet modaal zijn blijkt ook uit hun erf. Eén en al bloemen en planten, prachtig om te zien en heerlijk om te ruiken. Ik heb de gastheer en gastvrouw ook niet anders bezig gezien dan met het sproeien en het gieteren van de planten. Volgens Irina besteden ze jaarlijks ongeveer € 700 aan de aankoop van planten en zaden en gaan ze er de hele omgeving voor af op zoek naar speciale soorten. We nemen logies + ontbijt, omdat we verder vrij willen blijven. Dit blijkt een kleine vergissing! We moeten 41 km. (en dat is hier één uur) rijden voordat we een restaurant vinden. Jammer van de tijd! We nuttigen hier een eenvoudig, doch voedzame, maar voral vette maaltijd + drankje (samen € 18 voor 4 personen). Als we in Botiza terugkomen is het donker. Dinsdag gaan wij na het uitgebreide ontbijt op pad om de omgeving te verkennen. Het wordt snel warmer, maar de airco in de auto behoedt ons voorlopig voor oververhitting. We bezoeken de plaatselijke kerk met klooster, daarna de meest bekende kerk met klooster in Barsana (maar veel minder mooi dan de eerste!). We komen later in de ochtend tercht op een lokale markt, waar ze zo ongeveer alles verkopen wat de mensen hier nodig hebben (of kwijt willen). Naast groenten en fruit dus ook allerlei huishoudelijke artikelen, nieuwe en gebruikte kleding, dito schoenen, dekens, stofjes (met veel bloemetjes) enz. We rijden verder naar Sighetu, de belangrijkste plaats in onze directe omgeving. Hier gaan we één van de vroegere gevangenissen van de Securitate bezoeken. Deze is omgebouwd tot museum en geeft een beeld van het communistische verleden van Roemenië. Heel indrukwekkend, maar helaas krijgen we te weinig tijd en is bijna alles voorzien van enkel Roemeense tekst en dat is voor mij toch iets te moeilijk. Carmens moeder krijgt hier last van de warmte (of waarschijnlijk de afwisseling tussen warm buiten en koel in de auto). Ze kan niet verder, zodat hier onze dag ongeveer eindigt. We gaan op zoek naar een nieuw overnachtingsadres. We staan op een gegeven moment aan de grensrivier met de Oekraïne als de radio meldt dat er een groot spoorwegongeluk heeft plaastgevonden op 90 km. van de plek waar wij uitkijken op de Oekraïne. Nu moeten jullie weten dat ook de serieuze Roemeense pers erg op sensatie gericht is, dus onmiddellijk wordt het onheil over de Roemeense bevolking uitgerold. Een grote wolk zwaar giftig Fosforgas bedreigd het hele NW- van Roemenië en mogelijk volgt evacuatie van de bevolking. Paniek in de auto. Het hart van Carmen's moeder dreigt nu elk moment te bezwijken, ze wil onmiddellijk naar huis. Ik vind dat maar onzin en verklaar de komplete Roemeense pers voor volkomen onbenullen. De wind waait kalm uit het ZO en zal dat ook volgens de (Weeronline.nl) voorspelling een hele week blijven doen. En als er dan al een gevaarlijke gifwolk zal ontstaan dan komt die zeker niet naar Roemenië! De radio mag niet meer uit en Chica zal de komende 24 uur aan de beeldbuis gekluisterd blijven en ik maar lachen. Hoe durf ik de uitspraken van diverse Roemeense DESKUNDIGEN in twijfel te trekken. Ik opper dat je geen duskundigheid in dezen hoeft te hebben maar gewoon met je boerenverstand kunt nagaan dat een eventuele gifwolk niet tegen de wind in zal drijven. Voor mij einde verhaal, voor mijn medepassagiers genoeg aanleiding om mij voor gek uit te maken. Zeg ik nog liever de dorpgek uit te hangen dan mijn week te laten verpesten door al die sensatiezieke journalisten (sorry; deskundigen) op radio en TV. Wij gaan dus niet naar huis! We rijden (onder protest) in een parallel dal weer terug tot de hoogte van Botiza maar vinden niets dat kan tippen aan ons vorige adres, dus gaan we maar weer naar de bloementuin van Irina. Ook veel veiliger want door een extra bergkam gescheiden van de giframp in de Oekraïne. We besluiten hier nog 2 nachten te blijven, zodat Carmen's moeder hier in ieder geval de koelte van het huis kan opzoeken en wij de woensdag zonder haar iets kunnen ondernemen. Dit keer nemen we volpension voor haar en halfpension voor ons. Woensdag gaan we met zijn 3'en vroeg op weg naar Viseu de Sus een kleine 40 km verder. Hier gaat een toeristisch stoomtreintje de bergen in en dat willen wij ook wel een keer proberen. Het treintje vertrekt om 8:30 uur en komt 4 uur later op het eindpunt aan, 31 km verder en wederom maar een paar km. van de grens met de Oekraïne. Hier houden we 1 1/2 uur pauze waarna we weer 3 uur de berg afzakken. Onderweg wordt het erg warm en omdat de snelheid van het treintje zelden de 15 km. per uur overschrijdt geeft dit ook weinig verkoeling. De bankjes zijn van hout en er is heel weinig beenruimte. Voor € 10,00 pp. mag je natuurlijk ook niet meer verwachten. Het treintje volgt het spoor dat voor de houtwinning gebruikt wordt. Dit zorgt dan ook geregeld voor oponthoud omdat men her en der een wagon met gekapte boomstammen aan het laden is en dat is hier de primaire taak. Men gaat gewoon door totdat de wagon vol is en zet dan de boel op een zijspoor, zodat ons treintje verder kan. Leuke trip om één keer gedaan te hebben, maar eigenlijk duurt het allemaal een beetje te lang. In de avond maken wij een lange wandeling door het dorp en gedeeltelijk daarbuiten. De dagtemperatuur was opgelopen tot 32 graden, maar in de avond koelt het hier door de hoogte heerlijk af. Als je hier door het dorp loopt dan kun je niemand zonder te groeten voorbij lopen. Het grote probleem is hier dan ook dat iedereen aan de straatkant buiten zit. Ze hebben bij elk huis een bankje in de erfafscheiding ingebouwd en daar maakt men bij deze temepraturen dankbaar gebruik van. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en doen echt hun best om je een genode gast te laten voelen. Maar dat groeten dat hield maar niet op. Voor vrouwen niet zo'n groot probleem, die knikken een keer als ze in het voorbijgaan je een goedenavond wensen. Voor mannen kost dat iets meer moeite, die moeten iedere keer hun hoed afnemen en ik heb er helemaal geen! Jessi vindt dat groeten wel heel erg leuk en daagt de plaatselijke bevolking bijna uit voor een ik-groet-jou-het-eerst wedstrijd. We vinden de bron voor het normaal waterverbruik, we vinden de bron voor het zoutwatergebruik (gebruiken ze om het vlees te pekelen enzo) en we vinden de bron voor het minerale geneeskrachtige water. Ik moet afdalen langs een glibberig pad, maar de bron bevat alleen nog een beetje troebel water. Te laat dus! De plaatselijke bevolking heeft hem voor vandaag al leeggetapt. Donderdag willen we vroeg opstaan maar verslapen ons allemaal. Ik heb (vermoedelijk door de absolute stilte) een paar nachten erg slecht geslapen, maar nu lig ik in een coma, de anderen ook. We vertrekken om 9 uur en besluiten eerst ons voorgenomen programma van dinsdag af te maken. We maken een ommetje van ca. 100 km. om het vrolijke kerkhof in Sapinta (Sapanta) te bezoeken. Echt een vrolijke boel hier, heel apart. Elk graf heeft een min of meer grappige tekst over het leven van de overledene en vaak over de oorzaak van zijn dood, e.e.a. heel kleurrijk en opgeleukt met afbeeldingen. Erg de moeite waard. Van hier af is het nog precies 401 km naar Sibiu, waar we na een lange rit om 19:30 uur aankomen. Het is onderweg zo warm dat we alleen de auto verlaten op te plassen. Het is zo heet dat de vrachtauto's boven de 7,5 ton niet de weg opmogen tot 8 uur in de avond. Dit om het asfalt te beschermen. In Sibiu is de temperatuur op de tweede achtereenvolgende dag op 35 graden blijven steken. Gelukkig is het in het apparatement maar 27 graden en omdat er geen zuchtje wind staat is het binnen niet af te koelen. We slapen (daar kwam dus niets van) de hele nacht met de ramen dicht, omdat het vrachtverkeer dat overdag van de weg was gehouden, wel de hele nacht door de straat denderde. Vandaag (vrijdag) wordt er opnieuw een temperatuur van 35 à 36 graden voorspeld, net als voor de komende 4 dagen, dus dat wordt nog afzien.
Voor de bijpassende foto's zie weer http://picasaweb.google.com/nicolb50

Quatorze juillet

Zaterdag 14 juli 2007
Er is er één jarig, hoera! Hier geen bestorming van de Bastille, maar wel een klein invasieleger dat massaal de tiramisu bestormde. Om kort te gaan een zoete inval van vrienden en vriendinnen, een hoop drukte, maar wel gezellig. Ook mede door jullie felicitaties via het internet een geslaagde middag. Gelukkig was iedereen zo vriendelijk netjes op tijd de aftocht te blazen, zodat wij nog lekker even naar de stad konden voor een terrasje en een drankje. Het was er gezellig druk en er waren overal culturele activiteiten in het kader van dat Europese gebeuren waar ik het al eerder over had gehad. Nu blijkt Sibiu dit jaar niet alleen te staan als Culturele hoofdstad van Europa. Zij delen die titel met Luxenburg. Nu blijkt juist die combinatie een gouden greep. Ik vermeldde eerder dat de hele binnenstad is opgeknapt. Dat gaat veel verder dan het oog ziet. Niet alleen zijn alle panden opgeknapt, alle bestrating vervangen door een luxe bestrating, vele historische panden gerestaureerd, muren gemetseld, terrassen ingericht enz.Dat zijn de dingen die wij direct zien. Maar daar achter en daaronder is ook alles vernieuwd. We praten dan over alles dat ondergronds aan het oog wordt onttrokken, maar dan ook alles. Riolering, waterleiding, elektriciteitskabel, gasleidingen, telefoon, glasvezelkabel voor de communicatie en weet ik veel wat allemaal meer. Sibiu heeft sinds 2000 een Duitse burgemeester (voor het eerst sinds 1945) en die schijnt goed te kunnen lobbieën. Hij heeft dit alles voor elkaar gekregen. De EU en Luxemburg hebben het grootste deel van deze renovatiekosten voor hun rekening genomen, dat was allemaal nooit uit de gemeentekas te betalen geweest. De plaatselijke horeca is er in ieder geval dankbaar voor. Oké wij dus naar een terrasje met een vriendin van Carmen. Haar zoon Ovidiu (18) heeft daar een vakantiebaantje. Hij werkt 2 maanden in een rooster van 2 dagen op en 2 dagen af en dan 16 uur per dag. Nieuwsgierig naar wat hij verdient? Ik ook! Omdat hij een beurs heeft kan hij niet officieel werken dus doet hij dat zwart (het lijkt Nederland wel). Zijn baas (ze noemen hem Boss) is uiterst tevreden over zijn inzet en dat konden wij ook met eigen ogen aanschouwen, hij rent zich dus rot! Vol trots meldde hij dat Boss hem maar liefst 25 Lei per dag (van 16 uur) betaalt en dat zijn maar liefst 8 hele Euro's!! Als hij dit 2 maanden volhoudt, gaat hij van zijn zuurverdiende zakgeld een nieuw mobieltje kopen. Jessi klaagt vanaf nu niet meer over haar Cool Cat inkomen!
Dat was het weer voor vandaag (gisteren). Morgen gaan wij een paar dagen naar Maramures, dat is in het uiterste noorden van Roemenië en in de bergen. We hopen daar te overnachten in een pension, zoals dat ook in Oostenrijk gebruikelijk is. zie later vandaag de bijbehorende foto's op http://picasaweb.google.com/nicolb50

De woningmarkt.

Vrijdag 13 juli 2007
Vandaag ga ik maar eens een rondje wandelen. De dames zijn druk met van alles en niets, Jessi heeft geheel op haar eigen houtje een goed geoutilleerde orthodontist gevonden, kompleet met UV-laser. Daar heeft ze vandaag een afspraak en voor € 15,00 wordt haar beugel (bracket) weer netjes gelijmd, dit keer met garantie. Ik ga dus een rondje doen in de omgeving. Ik ben met name benieuwd naar de booming woningbouw. Het blijkt dat er een groot tekort aan woonruimte is. Hier in Roemenië was het tot voor kort de gewoonte dat er meerdere generaties in het zelfde huis woonden. Kinderen bleven na hun huwelijk bij één van de ouders in huis wonen. Nu de economie aantrekt en ook Roemenië snel verwestert, willen de jongelui een plekje voor zichzelf. Gevolg -->> te weinig woonruimte. Daar wordt nu hard aan gewerkt. Overal waar nog wat ruimte is binnen de stadsgrenzen wordt gebouwd. Maar ook die ruimte is vrij beperkt. Er zijn al plekken in Sibiu waar de grondprijs is gestegen tot € 500 per vierkante meter en dat is hier voor normale mensen natuurlijk onbetaalbaar. Projectontwikkelaars en speculanten hebben het hier voor het zeggen en hier en daar een Roemeen die over de nodige duiten beschikt, veelal verdiend ergens in het buitenland of via louche praktijken. Ik verbaasde me al over het feit dat er hier een behoorlijk aantal flats van het dak ontdaan worden. Vervolgens bouwen ze er een verdieping bovenop, waarna het dak, met zolder verdieping wordt geplaatst. De winst is zeg maar 1 1/2 verdieping, zonder dat dit ook maar één extra vierkante meter grondoppervlakte vraagt. Toen ik vanavond de prijs van de grond hoorde begreep ik deze strategie. Wat verder opviel was dat er behoorlijk veel oude grijze betonnen woonblokken worden gerenoveerd. Als ze daarmee klaar zijn zien ze er weer als (bijna) nieuw uit. Hoe doen ze dat? Alle ramen eruit. Alles wordt vervangen door aluminium kozijzen met dubbel glas. Daarna wordt de buitengevel bekleed met tempex (geëxpandeerd polystyreen) platen van een milimeter of 25 dik. Hier overheen komt een laagje glasvezelbehang (of in iedergeval iets wat er vanaf afstand heel veel op lijkt) en dan smeren ze de heleboel af met specie. Deze specie houdt ook de glasvezelmatten op zijn plaats, er wordt geen lijm o.i.d. gebruikt. Kleurtje erover en weg is die pokdalige (o.a. door betonrot ontstane) grauwgrijze gevel. Zo strak als een nieuwe! Of de kwaliteit van het flatgebouw daardoor erg veel verbetert durf ik in twijfel te trekken. We zullen maar zeggen; wat het oog niet ziet ....
En dan heb je nog de derde categorie. De luxere appartementscomplexen. Veelal 2 of 3 kamerflats van 60 tot 110 vierkante meter. Prijs tussen € 45.000 tot € 65.000. Zie ook de foto's op http://picasaweb.google.com/nicolb50
Verder heb ik nog even de lokale dagmarkt bezocht en een wandeling gemaakt in het vrije veld net buiten de bebouwde kom. In de avond zijn wij bij een oud klasgenoot en buurmeisje uitgenodigd op en BBQ-maaltijd in hun tuin. Het was nog net niet echt warm, mar de maaltijd was lekker. We hebben het heel gezellig gehad. Zo alweer een vrijdag de dertiende overleeft! (Ik neem aan dat de laatste 45 minuten ook zonder brokken zullen verlopen).
Morgen is Carmen jarig dus ik weet niet of er een blogje volgt. Het wordt volgende week weer heel heet hier. Voorspeld worden 38 graden. Misschien dat we een paar dagen naar het noorden gaan, een beetje hoger de bergen in. Dat lezen jullie dan nog.

Tour de France

Donderdag 12 juli 2007

Gelukkig heb ik nog de Tour de France! Vandaag is het ook weer helemaal niets met het weer. Regen en koud, afgewisseld met een maar droge perioden. Om 9 uur verwachtten wij de mannen van de verticale lamellen voor de woonkamer en de horren voor in de draai-kiepramen in de keuken en hal. Ze zijn een uur te laat (dat is hier heel normaal) en een uurtje later weer weg. Alles netjes gemonteerd en opgeruimd. Ik LifeMessenger wat met Ronny, maar die had het te druk op zijn werk. Carmen doet de inkopen voor haar verjaardag (as. zaterdag) en ik blijf alleen achter bij de TV en de laptop. De TV op Eurosport, geluid af, want daar versta ik toch geen meter van. Laptop aan en via i-Tunes, de uitzending van de Wereldomroep aan, radio Tour de France, goede kombinatie. Ja je maakt mij hier niet gek hoor! Jammer dat de Rabobankploeg niet won met Oscar Freire, maar eindelijk een spannende finale. Ook jammer voor Vinokoerov!

Ik zet alles maar weer in de ruststand. De dames zijn met de voorbereidingen voor de verjaardagspartij begonnen. Ze maken roomijs in verschillende smaken en Tiramisu. Eindelijk weer een hoogtepunt in het vooruitzicht (nog 2 nachtjes slapen).

Ik heb goede hoop dat het weer morgen weer wat buitenactiviteiten toelaat. De bewolking die voortdurend uit de bergen omlaag zakt trekt nu helemaal open en ik verwacht dat het morgen weer prima weer wordt! En ik ben niet de enige!

Het aktuele weer brrrr!

Temperatuurverschillen?

Woensdag 11 juli 2007
Gisteren 34 graden, vandaag net 17 graden en heel erg veel regen. 40 mm. in 24 uur lijkt mij wel genoeg. Een dag om gauw te vergeten, de hele dag regen en omweer, koud en winderig. We hadden net zo goed thuis kunnen blijven. Dat doe ik hier ook. Even nog met Jessi naar de tandarts, die hier geldt als een hele goede orthodontist, maar Jessi's gebroken bracket probeert te lijmen met een secondenlijm. In Nederland doen ze dat met een UVlichthardende twee komponentenlijm, maar dat heeft hij niet! De lijm doet dan ook zijn naam eer aan en houdt zelfs langer; een paar seconden! We gaan later op zoek naar een moderne orthodontist. In de avond gaan we met zijn 3'en naar de film. Ocean 13. Een moderne bioscoop maar het beeld is matig, het geluid is slecht, het publiek is rumoerig en ritselt massaal met zakjes chips en popcorndozen, hier en daar zelfs een paar stelletjes die helemaal niet met de film bezig zijn maar met meer intieme zaken. Kortom ik kan weinig van de film volgen en ook de Roemeense ondertiteling helpt mij niet op weg. Maakt ook niet zoveel uit het is toch een matige film. Een mooie afsluiting van een matige dag!

De Karpaten

Dinsdag 10 juli 2007

Als we opstaan is het al 26 graden! Het zit er dus dik in dat het vandaag erg warm wordt. Een prima moment om de hoogte in te gaan om aan de hitte te ontsnappen. De Karpaten zijn niet al te ver uit de buurt, dus dat lijkt een prima optie. Wij (Carmen en Nico) gaan naar Balea Lac op ruim 2000 meter hoogte. De afstand over de weg bedraagt 75 km.

We naderen de Karpaten vanaf de noordkant en rijden over een prima weg naar boven. Talloze haarspeldbochten later komen we bij een bergmeer op 2034 meter hoogte. Er is een restaurant en er staan een paar kraampjes langs de weg. Hier loopt ook de (stikdonkere) tunnel die je aan de zuidkant van dit gebergte brengt. Die nemen we later in de middag. Omdat er een aanzienlijke weersverslechtering is voorspeld, blijven we in de buurt van het meer en het bergrestaurant. Hier is de temperatuur goed uit te houden, ik denk een graadje of 18. In Sibiu is de thermometer op 34 graden blijven steken. Op zich is dit een mooie omgeving, maar omdat wij ons nu moeten beperken tot de nabije omgeving van onze auto, zijn we beperkt. Ik zie op een afstandje een soort tekstplaat tegen de rotsen hangen. Dus daar klim ik even naar toe. Het blijkt een gedenkplaat voor de slachtoffers die zijn gevallen bij een lawine-ongeluk dat hier in 1977 plaatsvond. Een Duitse skiklas werd hier op 17 april overvallen door een lawine, 23 mensen vonden de dood. De meesten waren tussen de 13 en 18 jaar. Carmen kon zich de ramp nog goed herinneren, één van de slachtoffers was een klasgenootje van haar. We nemen de tunnel naar de zuidkant van de bergrug en willen via een omweg weer terug naar Sibiu. Curtea de Arges is ons volgende doel. Onderweg passeren wij een groot stuwmeer met één van de belangrijkste hydro-elektrocentrales van Roemenië. De weg aan deze kant van het massief is aanzienlijk slechter dan die wij bergop hebben genomen, wij draaien hier een gemiddelde van ongeveer 40 km/uur. Te veel gaten om harder te rijden. Om een uur of 6 zijn we in Curtea de Arges en gaan we op zoek naar het klooster met de gedraaide torens. Eigenlijk gewoon een heel aparte kathedraal met twee torens die als een soort kurkentrekker getordeerd zijn. Helaas staat alles in de stijgers, dus weinig fraais te zien. De weg terug is nog lang dus we blijven niet te lang hangen. Onderweg naar de doorgaande weg tussen Boekarest en Sibiu pakken de wolken zich al flink samen. Onze benzine-indicator meldt met een nette pieptoon een een oplichtend lampje op het dashbord dat wij de laatste restjes van onze benzinevoorraad gaan aanspreken, normaal nog goed voor een kilometertje of 50. Wij besluiten eerst wat te gaan eten, dan hebben we dat vast gehad. We vinden in een soort kuurroord een prettige tuin met live muziek (volgens mijn opini niet om aan te horen overigens) met grote grillplaats en veel tafels met banken (denk maar aan een soort biergarten). Bier hebben ze hier dan ook in overvloed. Bier wil ik niet, maar de grillprodukten zien er heerlijk uit. Het kost ook bijna niets dus stillen wij hier onze honger en onze dorst voor ca. € 9,00 voor twee personen. Na de maaltijd kopen we nog even een 7 kilo zware watermeloen tegen een bodemprijs 1 RON (= nieuwe Roemeense Lei = ongeveer 31 €cent) per kilo. Drie jaar geleden kostte dit zelfde stukje fruit nog ongeveer 3000 (oude) Lei per Kilo, dat was toen ongeveer 8 €cent een factor 4 duurder dus!

Terwijl het intussen donker begon te worden en de onweersflitsen steeds veelvuldiger de omgeving belichtten, was onze benzinetank ook aan een nieuwe vulling toe. Net onder de beschutting van het afdak van een benzinestation aangekomen barst de bui los. En wat voor bui! Behoorlijk heftig, zo heftig zelfs dat op het moment suprème, de benzineslang aan ons dorstig mobiel was aangelegd, wij plots in het volslagen donker werden gestort. Een blikseminslag niet al te ver weg en geen stroom meer. Ook geen benzine meer dus, want ook hier in Roemenië kennen ze die ouderwetse handpompen niet meer. Het volgende station 34 km verder! Dat wordt dus een beetje met geknepen billen verder rijden. De weg is tweebaans en het stikt van de vrachtauto's. Hier wil je niet stil komen te staan! Gelukkig omweert en regent het zo hard dat al het verkeer met zeer beperkte snelheid voortbeweegt. Met een gangetje van gemiddeld 40 kmh. Bereiken wij dan toch nog netjes het volgende tankstation. We zijn om 23:00 uur weer terug in Sibiu. Jessica en Carmen's moeder hebben niet veel kunnen doen, het was te warm geweest. Soms heb je mazzel! Totale dagafstand ca. 320 km, een leuk rondje!

Omdat het uploaden van foto's naar deze weblog heel moeizaam verloopt, ga ik de foto's op een aparte website zetten. Jullie kunnen ze daar dan bekijken.

Even toevoegen aan jullie favorieten: http://picasaweb.google.com/nicolb50/

Ik hoop dat dit beter gaat.

Foto's Sighisoara (zondag)

Maandag rustdag

Maandag 9 juli 2007

Vandaag was het voor mij een rustdag. Een beetje met de laptop gewerkt, wat e-mailtjes uitgewisseld met Ronny (Ronny bedankt voor de IrfanView-tip, werkt perfect en de foto's komen eraan). Dus iedereen, meer foto's binnenkort op http://www.anneveld.net/ natuurlijk onder het kopje Nico. Klik op Gallery -> dan onder categorie ->> user galleries ->> mapje Nico (je mag natuurlijk ook de andere mappen bekijken).
Carmen was weer naar de tandarts en daarna moest ze nog ergens wat papieren in orde maken, dus zeg maar helemaal niets aan deze schitterende dag gehad. 29 graden, volop zon en zo goed als de hele dag binnengezeten. Gelukkig was de Tour nog op TV, maar daar was ook eigenlijk geen bal aan, op die aardige valpartij vlak voor de finish na dan! Morgen een nieuwe kans 31 graden en aan het eind van de middag onweer, woensdag wordt regen voorspeld en een maximum van 18 graden, dus dat wordt weer internetten of zo.

Foto's bij zaterdag 7 juli

Oude vestingmuur Sibiu
Beneden deze muur (één nivo lager aan de achterkant van deze muur) staat nog een tweede. Daartussen ligt nu een park, maar vroeger waarschijnlijk een diepe greppel. Zo hadden de Turken het toch knap moeilijk om Sibiu te veroveren. Ik weet niet of ze dat ooit gelukt is.

Winkeltje van een schoolvriendin van Carmen.In een garage op de benedenverdieping van hun huis.Zo zagen (en zien nog steeds / maar wwarschijnlijk niet lang meer) de buurtwinkeltjes eruit.

Weekend deel 2

Zondag 8 juli 2007
Vandaag staat Sighisoara op het programma. Sighisoara is vooral bij toeristen bekend om zijn kasteel op de rots, een vroeger onneembare vesting en natuurlijk vanwege het feit dat Dracula hier is geboren. In feite was dat Vlad Tepes, vorst van Walachija. Hij is hoogstwaarschijnlijk de historische figuur waaraan Bram Stoker (een Ierse schrijver) de naam van de romanfiguur Dracula ontleende. Wij gaan het maar eens van dichtbij aanschouwen. GoPal geeft aan dat we 95 km. overde weg moeten overbruggen en dat wij daar 1:44 uur mee kwijt zijn. Dat klopte redelijk. Onderweg even bij het landgoed (landbouwbedrijf met ) langs geweest waar Carmen's moeder een flink aantal jaren heeft gewerkt. Het landbouwbedrijf (want dat was het natuurlijk) had centraal een soort big house dat mij aan de katoenplantages in de zuidelijke USA-staten deed denken, de slaven waren er ook hier niet meer. Alles is na de revolutie verkocht aan Italiaanse grootgrondbezitters. De velden akkers liggen er nu onbewerkt bij en de gebouwen zijn allemaal in een ernstig vervallen staat. De boel is dus goed verkwanseld. De weg naar Sighisoara was goed en het verkeer niet al te druk. Drukker was het in Sighisoara en dan met name op de rots. Veel (internationale) touringcars en veel dagjesmensen. We hebben hier een kleine 2 1/2 uur rondgehangen en een (warm) hapje gegeten. € 30,00 voor een warme maaltijd en een drankje voor 4 personen. Dat was redelijk te doen. Voor de terugweg kozen we een alternatieve route over kleine binnenweggetjes en een prachtig landschap. Heel afwisselend en steeds heuvelachtig, met prachtige vergezichten. Dik 21/2 uur rijden over ook weer 95 km.
In de avond zijn we naar een vriendin van Carmen geweest. Die had ook heel toevallig een 5-tal Amerikaanse missionarissen (zo noem ik ze maar) uit Columbus Ohio USA op bezoek. Ze hebben elkaar 8 jaar geleden een keer ontmoet, maar 2 jaar geleden alle contact verloren. Ze hebben een paar uur op de stoep van haar flat gebeden dat ze elkaar toch nog konden ontmoeten, voordat ze voor een volgende missie naar Timisoara moesten vertrekken. Ja, en als je dan als zwaar gelovige Baptist met 5 man sterk een paar uur zit te bidden, dan kan onze lieve Heer dat natuurlijk niet onbeloond laten. Zo Zijn wil geschiedde en zij troffen elkander in het voorportaal van haar flat. Haleluja, praise the Lord. Wel leuk! Zij hadden twee zoons van 15 en 18 (en een dochter van 21). De oudste zoon was gek op muziek uit de oude doos, zeg maar muziek uit mijn jeugd, Pink Floyd, Led Zeppelin, Stones, Beatles enz. Hij wist ook heel veel over die muziek en over de artiesten, dus er was wel genoeg gesprekstof. Hij had ook een grote collectie muziek online op zijn (ook in Roemenië bereikbare) PC staan. Vader had hem verboden nog langer muziek te 'stelen' van internet. Hij kocht nu het meeste (recente) materiaal via i-tunes. Volgens zijn vader had God hem gestraft voor die illegale downloads en was daardoor zijn PC gesneuveld. Volgens de jonge knaap was Kazaa gewoon de oorzaak van alle ellende.
Ik probeer hierna een aantal foto's op de log te zetten, op de één of andere manier gaat dat hier niet zo goed en dat ligt zeker niet aan de internetsnelheid hier in huis.

Weekend!

Zaterdag 7 juli 2007

Na het afwerken van de badkamerverlichting mag ik eindelijk van mijn weekend genieten. Hier is het heel normaal dat je ook op zaterdagmorgen nog arbeid verricht voor je baas! Dus dat doe ik dan ook maar.














Terwijl ik mij in het zweet werk, gaan de dames de nieuwe Mall even bezoeken. Ben ik blij dat ik nog iets heb af te werken! Jullie zien dat de vooruitgang hier ook niet is tegen te houden, alles ziet er perfect uit.

En voor het geval jullie willen weten hoe Carmen's moeder er qua huisvesting bij zit, hier een fotootje van het complex waar ze nu woont. Derde verdieping rechterkant van het gebouw waar de bloemen aan het balkon hangen.
Ze woont nu bijna aan de rand van Sibiu met alles dat ze nodig heeft binnen korte loopafstand. Bushalte voor de deur, grote supermarkt op 200 meter achter de deur, markt voor dagverse produkten (7 dagen per week) ongeveer 400 meter naast de deur. Taxi standplaats 200 meter de andere kant op. Wat wil je nog meer!











Achter de supermarkt tref je dit open landschap aan met zicht op de bergen van de Karpaten. Ze gaan ongeveer tot 2200 meter hoog. De bergen op de rechter foto liggen hemelsbreed ongeveer 40 km van Sibiu.
Misschien later nog foto's van uit de bergen, we hebben nog plannen om naar boven te rijden.

Dus in de middag staat een bezoek aan het centrum op het programma. In het kader van 'Sibiu culturele hoofdstad van Europa 2007', is het centrum helemaal opgeknapt.

Sibiu was bij mijn vorige bezoeken een beetje saaie, bijna dode stad. Geen terrasjes ed. De laatste keer dat wij hier in de zomer waren (nu 3 jaar geleden) zag je zo hier en daar een paar stoeltjes buiten staan. Nu lijkt het qua terrasdichtheid bijna Nijmegen. Eigenlijk heeft Sibiu 's zomers één heel groot voordeel t.o.v. de Nederlandse terrassteden en dat is natuurlijk het klimaat! Als de zon schijnt (en dat doet hij hier redelijk vaak) dan is het ook gelijk aangenaam tot dorstig terrasweer. En het leuke van al die terrassen is dat ze ook allemaal vol zitten en dat maakt de binnenstad nu heel erg levendig. Ik durf nu voor het eerst te zeggen "kom naar Sibiu!". Carmen natuurlijk apetrots op haar stad!











Piata Mare (het grote plein)
Zie voor een webcam impressie http://www.sibiu.ro/LiveOK/live2.htm
en http://www.sibiu.ro/LiveOK/live1.htm voor een overzicht op Piata Mare










Piata Mica (het kleine plein)
webcam http://www.sibiu.ro/LiveOK/live4.htm voor een overzicht Piata Mica

Klussen is gezond!!

Vrijdag 6 juli 2007




Eerst even een kastje voor in de badkamer in elkaar sleutelen.



Na een aantal dagen serieus wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen klussen en gezondheid, heb ik nu onherroepelijk kunnen bewijzen dat klussen wel degelijk goed is voor de gezondheid. Daarover straks meer.











Daarna even de badkamerventilator aan een grondig onderzoek onderwerpen.
Die pleister (rechts) is overigens niet van het klussen. Die was het resultaat van hard geworden melkpoeder voor de koffie van Stefan (en een heel scherp mes, ook van Stefan/Helen trouwens). Hier komt ook het bekende spreekwoord vandaan: "Wie een mes geeft aan een ander, snijdt zichzelfe niet".


Ik had dacht ik al bericht dat de drie generaties Moldovan een uitgebreide collectie lampen had gekocht. Dat waren er in totaal 7. 1x slaapkamer, 1 x in de hal, 1 x bij de voordeur, 1 x keuken, 1 x woonkamer, 1 x balkon en 1 x badkamer. Tot nu toe hing overal een peertje van 75 Watt in een vitting aan de draden die uit plafond of muur kwamen. Nu is Carmens moeder zo dat als er een lamp is die ook aan moet, ze houdt niet van donker. Ze zegt ook altijd dat als ze dood is ze nog lang genoeg in het donker kan liggen. Dus gemiddeld heeft ze 5 lampen van 75 Watt branden, ook vaak overdag, omdat ze niet gewend is om in een modern (dus licht) appartement te wonen. 5 x 75 Watt = 375 Watt en dat is best veel alleen voor verlichting. Daar gaan wij dus een stuk op bezuinigen en daar is Philips dan ook weer blij mee. We zetten de spaarlamp dus over de volle breedte in. I.p.v. de maximale 525 Watt heeft ze straks nog maar 195 Watt te verstoken en het gelijk ook een stuk gezelliger.Maar goed eerst moeten al die lampen gehangen worden en dat kost natuurlijk ook energie, mijn energie! Toen ik de plafonds eens goed bekeek (dat doe je als je lampen wilt gaan hangen), viel het mij op dat ze onroemeens strak waren. Dus trapje erbij voor nader onderzoek. Niks geen beton dus, maar gewoon gipsplaat, opgehangen aan pendeltjes. Daar sta je dan met je klopboormachine en je Fisherpluggen. Dus weer op naar BauMaxx, gipspluggen halen. Vandaag dus 6 lampen gehangen. Morgen de badkamer nog en dan is het hele huis gefikst.





Hier en daar een lampje hangen.




En hoe zit dat dan met dat keiharde bewijs dat klussen gezond is, hoor ik jullie nu zeggen.


Zoals jullie denk ik wel weten is mijn bloeddruk over het algemeen aan de nogal hoge kant. Zo gemiddeld 145 / 92 en soms ook hoger (160 / 98).


Sinds ik hier ben zakt die bloeddruk gestaag. Carmens moeder heeft een mooie bloeddrukmeter en die gebruik ik nu ook maar even iedere dag, omdat ik toch benieuwd ben wat klussen met je bloeddruk doet.


Zie hier het resultaat-->>

En dan te bedenken dat dit nog ruim voor het hangen van de lampen is gemeten. Ik ben vandaag dan ook heel langzaam op het trapje omhoog geklommen, natuurlijk bang dat ik duizelig werd met zo'n lage bloeddruk!!

Vandaag was het weer uitstekend klusjes weer. Wisselend bewolkt en een temperatuur die ik niet boven de 18 graden heb zien komen. Bijna net zoals in Nijmegen.

Tot een volgende keer!!

Nog wat plaatjes van de heenreis

Ons overnachtingsmotel in Hongarije

3 persoonskamer € 56 incl. ontbijt

In een Roemeens zonnebloemenveld. Ze staan nog steeds zo

vers op de vaas dat van Gogh ze zo zou willen vereeuwigen.

Hier hoef je niet echt lang naar te zoeken.

Elk dorp in de NWhoek van Roemenië

heeft een paar van deze nesten in de

elektriciteits- of lantaarnpalen

Tandarts & badkamerventilator

Donderdag 5 juli 2007
Vandaag mag Carmen naar de tandarts. Daar is ze niet echt blij mee. Carmen heeft een tandartsfobie en dat is niet zo mooi. Daarom gaat ze liever hier bij haar eigen tandarts op de pijnbank. Hij (en zij) houden praktijk in een gewone aftandse flatwoning, de huiskamer is de wachtkamer. Die zit dus stampvol wachtenden, de rest staat/hangt in de gang. Bij binnenkomst hoor ik de boor al tjielpen, een geluid dat ik onmiddellijk herken als 'botteboor-en-verouderde-boorinstallatie' combinatie. Nu snap ik direct de oorsprong van die fobie. Volgens mij heeft hier na Carmens jeugd nooit een kies een nieuwe boor gezien. Maar goed. Wat wel leuk was is dat één wand van de wachtkamer bestaat uit een vitrine met daarin duizenden gipsafdrukken van gebitten. We vonden er 3 met Carmens naam erop, de laatste van toen ze 16 was.Ook leuk was dat Carmen maar een minuut of 10 moest wachten tot ze aan de beurt was. Minder leuk was dat ze een uur of twee één van de twee tandartsstoelen bezet heeft gehouden. Niet zo leuk voor haar, ook helemaal niet zo fijn voor al die andere patiënten en ook niet zo aangenaam voor Jessi en ikzelf. Het wachten duurde nogal lang. Niet dat wij dat daar hebben gedaan, wij hebben in de tussentijd de nieuwe mall bezocht. Toen wij terugkwamen in de wachtkamer, was Carmen nog steeds niet klaar.Navraag bij één van de geduldig wachtenden leerde ons dat Carmen nog steeds op de stoel zat. Deze man vertelde ons dat hij regelmatig iemand hoorde gillen achter de deur, wat voor ons een bevestiging was dat Carmen daar nog zat. Ze schijnt ook gehuild te hebben en waarvoor? Wij weten het niet! Wij vinden dat het verwijderen van een beetje tandsteen en 3 zenuwbehandelingen + het aanbrengen van een 3tal noodvullingen al dat gekerm niet gerechtvaardigd is. Morgen mag ze weer!
Vandaag overigens zo ongeveer het zelfde weer als bij jullie thuis; veel wind, veel regen en een maximum van 17 graden. We hadden dus net zo goed thuis kunnen blijven. Verder de dag besteed aan het repareren van de badkamerventilator (die heeft het nooit langer dan 4 seconder per keer gedaan). Gewoon de defecte elektronica eruit gekieperd en direct op de geschakelde 230Volt aangesloten. Dat was nog niet zo eenvoudig omdat er ook nog een motortje inzit die een lamellensysteempje bedient. Ze gaan open als je de ventilator aanzet en weer dicht als die wordt uitgezet. Nooit eerder gezien zo'n systeem. Nu blijken die lamellen hier ook wel heel belangrijk. Toen ik de ventilator uit de muur haalde, bleek er gewoon een open schacht achter te zitten, dus geen ventilatiebuis die op de ventilator zit aangesloten. Uit het gat stak een ware storm op en dat betekent dus dat er geen trek in de 'schoorsteen' zit maar alleen maar druk. Dat betekent dus weer dat als er boven of beneden je iemand zit te poepen, jij de luchtjes in je neus krijgt als die eerder genoemde lamellen niet goed sluiten. Bij ons hebben we meestal een simpel terugslagklepje (dekseltje) om dit probleem op te lossen. MAAR WIJ HEBBEN OOK VENTILATIEBUIZEN EN GEEN OPEN SCHACHT! Even voor de duidelijkheid, we praten hier niet over een oud gebouw maar over een spiksplinternieuwe flat van 5 verdiepingen met op elke verdieping slechts 2 wooneenheden. Voor hier vrij luxe dus!
Vanavond nog even de lampen gekocht voor badkamer, slaapkamer, keuken en woonkamer, dus morgen wordt lampenophangdag.
23:40 uur, tijd voor bed!

Foto's?? De weg er naar toe!

Frankfurt Airport

1 juli 9:05 uur

Even een vignetje kopen voor Oostenrijk

1 juli 13:30 uur

Ergens tussen Linz en Wenen

1 juli 15:30 uur

Wenen in zicht

1 juli 16:00 uur

Het weer enzo in Sibiu

Woensdag 4 juli 2007

Het weer tot nu toe.
Onderweg was het behoorlijk warm, zeker tijdens de overnachting in Hongarije en maandag in het NW van Roemenië. Maandag bij aankomst in Sibiu een graadje of 30, een beetje broeierig. In huis was te warm om normaal te slapen. We hebben de halve nacht de balkondeur open gelaten om een beetje frisse lucht binnen te krijgen. Nadeel; we deden geen oog dicht, niet alleen vanwege de warmte, maar vooral door de herrie van continu voorbijrijdende vrachtwagens. Wij slapen in de woonkamer en dat is aan de straatkant.
Dinsdagochtend warm, een graadje of 28 en erg klam. Eerst zonnig, maar vroeg in de middag begon het te onweren en dat deed het de rest van de middag. In ieder geval koelde het af tot een graadje of 20. Carmen moest wat (röntgen)foto's laten maken van haar gebit, ze mag morgen naar de tandarts. Die foto's maken ze op een centrale plaats in het centrum. Twintig minuten wachten en 8 Euro, geen geld! Intussen viel er aardig wat regen, dus dat was het voor wat het centrum betreft. In de avonduren naar de BauMax, groter dan de Gamma in Beuningen en Nijmegen. Het één en ander aan inrichtingsspullen gekocht en met een auto vol weer naar huis. Voorlopig dus nog genoeg te klussen. Chris had mij al gewaarschuwd, dus ik heb een nette koffer met gereedschap meegenomen.
Vandaag (woensdag) was het een vrij stabiele dag, graadje of 26 en zon afgewisseld met wolken. Typische klussendag dus. Tussendoor een beetje Wimbledon, plantenbakken aan het balkon gehangen, kast voor de badkamer in elkaar gezet, beetje webloggen en internetkrantje lezen. Beetje vlees op de grill (balkon) en iets te veel gegeten. Skype ingesteld op de laptop en even getest op Chris en Alina. De dames zijn nog even een rondje wandelen (het is nu 22:00 uur en 23 graden). Straks een meloentje eten en dan zit de dag er weer op. Nog 3 1/2 week te gaan!

Foto's onderweg

In de file in Roemenië



Stadsgrens Sibiu & Blik vanaf balkon

Roemenië?

Dan zijn we toch maar op weg gegaan naar Roemenië. Carmen blij, Jessi blij, Nico iets minder blij! Ongeveer 1900 km., twee dagen rijden, drie keer benzine tanken, drie keer een wegenvignet kopen, één overnachting, één warme maaltijd onderweg, vijf keer plaspauze en een toeristisch ommetje van twee-en-een-half uur langs een kennis van Carmen (die overigens niet thuis was), kleine file in Duitsland, een paar langere files in Roemenië, dat was het wel zo'n beetje. Zondag om 6:15 uur vertrokken, 's avonds om 19:45 uur op ons overnachtingsadres langs de snelweg in Hongarije, Kecskemet om precies te zijn. Hemelsbreed 1143 km. van Nijmegen, over de weg iets verder, 1390 km. om precies te zijn, althans volgens mijn Aldi navigatiesysteem. Goed voor 12:09 uur sturen. Ik denk dat dit aardig klopte. Slechts één keer wees GoPal (de software op het navigatiesysteem) ons de verkeerde weg. De gebruikte kaart was een beetje verouderd (2006), met het gevolg dat wij net de afslag voor de nieuwe rondweg om Wenen misten. Jammer, maar we doen op de terugweg een nieuwe poging. De volgende ochtend om 5:30 uur op, om 6:00 uur ontbijt en om 7 uur weer op weg voor de laatste 469 km. over de weg naar Sibiu, volgens GoPal goed voor 6:23 uur sturen. Normaal zijn we gewend dat na 10 km. vanaf ons overnachtingsadres de snelweg ophoudt, maar nu konden we nog een kleine extra 100 km. genieten van 4-baans asfalt. De verbindingsweg tussen Boedapest en Belgrado is op Hongaars grondgebied netjes afgewerkt en daar kun je op weg naar Roemenië ook lekker van meegenieten. Eénmaal vlak bij de Hongaars-Roemeense grens bedacht Carmen dat wij de geboekte tijdswinst wel weer konden investeren in een ommetje langs een oude kennis, Tante Vicky. Die bleek dus net niet thuis te zijn, wat eigenlijk zelden voorkomt. Haar zoon is burgemeester van een piepklein gat dat Saravale heet. De vorige keer dat wij daar op bezoek waren, moesten wij ons een weg zoeken tussen de enorme gaten in de onverharde weg die langs haar huis loopt. Nu haar zoon daar burgemeester is, is deze weg de best geasfalteerde in de wijde omgeving. Zo gaat dat! Op de Roemeense wegen doet zich overigens een nieuw verschijnsel voor. Nu de economie aantrekt (en dat kun je overal zien) brengt dat nog meer vrachtauto's op de weg. Omdat ook het particuliere autobezit snel groeit en er niets of bijna niets aan uitbreiding van het wegennet gedaan wordt (in elk geval niet op onze route) is er zo langzamerhand sprake van een ernstige ondercapaciteit, wat de beschikbaarheid van asfalt betreft. Files dus op elke plaats waar wegen bij elkaar komen of waar aan de weg wordt gewerkt en dat is op veel plaatsen het geval. Wel valt op dat de kwaliteit van de wegen is verbeterd en dat de maximum snelheid op de tweebaanswegen is verhoogd naar 100 km per uur. Niet dat je daar veel aan hebt, maar toch! Uiteindelijk waren we om 17:30 uur in Sibiu, iets langer dus dan GoPal voor ons had gepland.
Ja en nu zit ik hier dan in mijn uppie in de flat van Carmens moeder, 3 hoog aan een hele drukke weg waar al het doorgaande vrachtverkeer doorheen moet wurmen. Dat zal nog wel een paar jaar zo zijn omdat de aanbesteding van de al lang geplande rondweg om Sibiu is teruggedraaid omdat die niet eerlijk zou zijn verlopen (de bekende vriendjes). Er lopen nu allerlei juridische procedures tussen gemeente en aannemers en dat kan nog jaren duren. Verder moet ik toegeven dat Sibiu enorm veranderd is, in de 2 1/2 jaar dat wij hier niet zijn geweest. Ik zal later proberen hiervan een aantal voorbeelden op foto vast te leggen.
Als eerste valt op dat de hele binnenstad is opgeknapt en dat ziet er nu allemaal heel erg goed uit. Ik neem aan dat e.e.a. mede is gerealiseerd door Europese subsidies in het kader van de benoeming van Sibiu tot culture hoofdstad van Europa voor 2007. Er staan dan ook allerlei festiviteiten op het programma, daarover misschien later meer.
Het tweede dat opvalt is de enorme groei van het aantal grote winkels en bedrijven. Toen ik hier voor het eerst kwam had Sibiu nog geen enkele supermarkt, nu stikt het ervan. Er was toen geen enkele bouwmarkt, nu zijn er een paar hele grote exemplaren. Er is een Makro, ze zijn het vliegveld fors aan het uitbreiden tot een internationale luchthaven, aan de rand van de stad verschijnen grote bedrijven en Mall-achtige shoppingcentra, waar Nijmegen nog een voorbeeld aan kan nemen. De economie is dus duidelijk booming, de prijzen ook trouwens! De vorige keer kreeg je 38.550 Lei voor één Euro (en iets minder voor één US$). Sindsdien hebben ze er 4 nullen afgehaald en de Lei flink opgewaardeerd t.o.v. van de toch niet echt zwakke Euro. Je krijgt nu nog 3,1 Lei voor een Euro en 2,3 Lei voor een US$. Ik vind het een beetje vreemd dat de Lei in een kleine 3 jaar tijd zo'n 30 % in waarde is gestegen t.o.v. de Euro. Ik denk dat er niet veel munteenheden het zelfde is ovekomen in de laatste 3 jaar. Als Amerikaan wil je hier natuurlijk helemaal niet meer komen, hoewel Bush de Roemenen als zijn nieuwe vrienden beschouwt. Hij zal wel andere belangen zien dat de gemiddelde USburger.
Straks nog wat foto's