Maramures

Maandag 16 juli t/m donderdag 19 juli 2007
Ik ga proberen dit verslag een beetje kort te houden. Het is vandaag (vrijdag) errugg warm, dus...
Maandag op weg naar Maramures, de meest noord-westelijke provincie van Roemenië aan de grens met de Oekraïne en Hongarije. Maramures is één van de armste streken van Roemenië. De regio is grotenddeels afhankelijk van de landbouw. Bijzonder in deze regio zijn de Houten kerken van Maramureş. We doen er de hele dag over om de ongeveer 400 km. te overbruggen. We vinden vroeg in de avond onderdak in een klein dorpje Botiza, een kilometer of 10 van de doorgaande weg. De weg houdt hier ook op, dus lekker weinig verkeer. Zie http://www.pensiuni.info.ro/ro/romana.html (Pensiuni / Maramures) voor een overzichtskaart van Maramures. Zoek in Botiza naar pensiune Petreus Irina voor info logeeradres. Een prachtige lokatie en een erg fijn adres om een paar dagen te vertoeven. Wij krijgen het hele woonhuis tot onze beschikking. Twee grote slaapkamers, een grote woonkamer met TV, een soort tuinkamertje en een komplete badkamer, alles voor € 10,00 pp. Maar wat het belangrijkst zal bljken zijn de dikke muren van dit huis. Het blijft binnen heerlijk koel, terwijl buiten de temperatuur oploopt tot 32 graden. De familie woont gedurende de zomer zelf in één van de twee andere (traditioneel houten) huisjes, die zij op dit erf hebben. De heer des huizes werkt een groot gedeelte van het jaar in Spanje en als hij thuis is houdt hij zich bezig met houtsnijwerken (als hobby), de vrouw des huizes is onderwijzeres op de plaatselijke school en de dochters (2) studeren in Italië. Een niet geheel modaal gezin voor deze streek! Dat ze niet modaal zijn blijkt ook uit hun erf. Eén en al bloemen en planten, prachtig om te zien en heerlijk om te ruiken. Ik heb de gastheer en gastvrouw ook niet anders bezig gezien dan met het sproeien en het gieteren van de planten. Volgens Irina besteden ze jaarlijks ongeveer € 700 aan de aankoop van planten en zaden en gaan ze er de hele omgeving voor af op zoek naar speciale soorten. We nemen logies + ontbijt, omdat we verder vrij willen blijven. Dit blijkt een kleine vergissing! We moeten 41 km. (en dat is hier één uur) rijden voordat we een restaurant vinden. Jammer van de tijd! We nuttigen hier een eenvoudig, doch voedzame, maar voral vette maaltijd + drankje (samen € 18 voor 4 personen). Als we in Botiza terugkomen is het donker. Dinsdag gaan wij na het uitgebreide ontbijt op pad om de omgeving te verkennen. Het wordt snel warmer, maar de airco in de auto behoedt ons voorlopig voor oververhitting. We bezoeken de plaatselijke kerk met klooster, daarna de meest bekende kerk met klooster in Barsana (maar veel minder mooi dan de eerste!). We komen later in de ochtend tercht op een lokale markt, waar ze zo ongeveer alles verkopen wat de mensen hier nodig hebben (of kwijt willen). Naast groenten en fruit dus ook allerlei huishoudelijke artikelen, nieuwe en gebruikte kleding, dito schoenen, dekens, stofjes (met veel bloemetjes) enz. We rijden verder naar Sighetu, de belangrijkste plaats in onze directe omgeving. Hier gaan we één van de vroegere gevangenissen van de Securitate bezoeken. Deze is omgebouwd tot museum en geeft een beeld van het communistische verleden van Roemenië. Heel indrukwekkend, maar helaas krijgen we te weinig tijd en is bijna alles voorzien van enkel Roemeense tekst en dat is voor mij toch iets te moeilijk. Carmens moeder krijgt hier last van de warmte (of waarschijnlijk de afwisseling tussen warm buiten en koel in de auto). Ze kan niet verder, zodat hier onze dag ongeveer eindigt. We gaan op zoek naar een nieuw overnachtingsadres. We staan op een gegeven moment aan de grensrivier met de Oekraïne als de radio meldt dat er een groot spoorwegongeluk heeft plaastgevonden op 90 km. van de plek waar wij uitkijken op de Oekraïne. Nu moeten jullie weten dat ook de serieuze Roemeense pers erg op sensatie gericht is, dus onmiddellijk wordt het onheil over de Roemeense bevolking uitgerold. Een grote wolk zwaar giftig Fosforgas bedreigd het hele NW- van Roemenië en mogelijk volgt evacuatie van de bevolking. Paniek in de auto. Het hart van Carmen's moeder dreigt nu elk moment te bezwijken, ze wil onmiddellijk naar huis. Ik vind dat maar onzin en verklaar de komplete Roemeense pers voor volkomen onbenullen. De wind waait kalm uit het ZO en zal dat ook volgens de (Weeronline.nl) voorspelling een hele week blijven doen. En als er dan al een gevaarlijke gifwolk zal ontstaan dan komt die zeker niet naar Roemenië! De radio mag niet meer uit en Chica zal de komende 24 uur aan de beeldbuis gekluisterd blijven en ik maar lachen. Hoe durf ik de uitspraken van diverse Roemeense DESKUNDIGEN in twijfel te trekken. Ik opper dat je geen duskundigheid in dezen hoeft te hebben maar gewoon met je boerenverstand kunt nagaan dat een eventuele gifwolk niet tegen de wind in zal drijven. Voor mij einde verhaal, voor mijn medepassagiers genoeg aanleiding om mij voor gek uit te maken. Zeg ik nog liever de dorpgek uit te hangen dan mijn week te laten verpesten door al die sensatiezieke journalisten (sorry; deskundigen) op radio en TV. Wij gaan dus niet naar huis! We rijden (onder protest) in een parallel dal weer terug tot de hoogte van Botiza maar vinden niets dat kan tippen aan ons vorige adres, dus gaan we maar weer naar de bloementuin van Irina. Ook veel veiliger want door een extra bergkam gescheiden van de giframp in de Oekraïne. We besluiten hier nog 2 nachten te blijven, zodat Carmen's moeder hier in ieder geval de koelte van het huis kan opzoeken en wij de woensdag zonder haar iets kunnen ondernemen. Dit keer nemen we volpension voor haar en halfpension voor ons. Woensdag gaan we met zijn 3'en vroeg op weg naar Viseu de Sus een kleine 40 km verder. Hier gaat een toeristisch stoomtreintje de bergen in en dat willen wij ook wel een keer proberen. Het treintje vertrekt om 8:30 uur en komt 4 uur later op het eindpunt aan, 31 km verder en wederom maar een paar km. van de grens met de Oekraïne. Hier houden we 1 1/2 uur pauze waarna we weer 3 uur de berg afzakken. Onderweg wordt het erg warm en omdat de snelheid van het treintje zelden de 15 km. per uur overschrijdt geeft dit ook weinig verkoeling. De bankjes zijn van hout en er is heel weinig beenruimte. Voor € 10,00 pp. mag je natuurlijk ook niet meer verwachten. Het treintje volgt het spoor dat voor de houtwinning gebruikt wordt. Dit zorgt dan ook geregeld voor oponthoud omdat men her en der een wagon met gekapte boomstammen aan het laden is en dat is hier de primaire taak. Men gaat gewoon door totdat de wagon vol is en zet dan de boel op een zijspoor, zodat ons treintje verder kan. Leuke trip om één keer gedaan te hebben, maar eigenlijk duurt het allemaal een beetje te lang. In de avond maken wij een lange wandeling door het dorp en gedeeltelijk daarbuiten. De dagtemperatuur was opgelopen tot 32 graden, maar in de avond koelt het hier door de hoogte heerlijk af. Als je hier door het dorp loopt dan kun je niemand zonder te groeten voorbij lopen. Het grote probleem is hier dan ook dat iedereen aan de straatkant buiten zit. Ze hebben bij elk huis een bankje in de erfafscheiding ingebouwd en daar maakt men bij deze temepraturen dankbaar gebruik van. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en doen echt hun best om je een genode gast te laten voelen. Maar dat groeten dat hield maar niet op. Voor vrouwen niet zo'n groot probleem, die knikken een keer als ze in het voorbijgaan je een goedenavond wensen. Voor mannen kost dat iets meer moeite, die moeten iedere keer hun hoed afnemen en ik heb er helemaal geen! Jessi vindt dat groeten wel heel erg leuk en daagt de plaatselijke bevolking bijna uit voor een ik-groet-jou-het-eerst wedstrijd. We vinden de bron voor het normaal waterverbruik, we vinden de bron voor het zoutwatergebruik (gebruiken ze om het vlees te pekelen enzo) en we vinden de bron voor het minerale geneeskrachtige water. Ik moet afdalen langs een glibberig pad, maar de bron bevat alleen nog een beetje troebel water. Te laat dus! De plaatselijke bevolking heeft hem voor vandaag al leeggetapt. Donderdag willen we vroeg opstaan maar verslapen ons allemaal. Ik heb (vermoedelijk door de absolute stilte) een paar nachten erg slecht geslapen, maar nu lig ik in een coma, de anderen ook. We vertrekken om 9 uur en besluiten eerst ons voorgenomen programma van dinsdag af te maken. We maken een ommetje van ca. 100 km. om het vrolijke kerkhof in Sapinta (Sapanta) te bezoeken. Echt een vrolijke boel hier, heel apart. Elk graf heeft een min of meer grappige tekst over het leven van de overledene en vaak over de oorzaak van zijn dood, e.e.a. heel kleurrijk en opgeleukt met afbeeldingen. Erg de moeite waard. Van hier af is het nog precies 401 km naar Sibiu, waar we na een lange rit om 19:30 uur aankomen. Het is onderweg zo warm dat we alleen de auto verlaten op te plassen. Het is zo heet dat de vrachtauto's boven de 7,5 ton niet de weg opmogen tot 8 uur in de avond. Dit om het asfalt te beschermen. In Sibiu is de temperatuur op de tweede achtereenvolgende dag op 35 graden blijven steken. Gelukkig is het in het apparatement maar 27 graden en omdat er geen zuchtje wind staat is het binnen niet af te koelen. We slapen (daar kwam dus niets van) de hele nacht met de ramen dicht, omdat het vrachtverkeer dat overdag van de weg was gehouden, wel de hele nacht door de straat denderde. Vandaag (vrijdag) wordt er opnieuw een temperatuur van 35 à 36 graden voorspeld, net als voor de komende 4 dagen, dus dat wordt nog afzien.
Voor de bijpassende foto's zie weer http://picasaweb.google.com/nicolb50