En nu het goede nieuws
Alle foto's zijn gered, ik heb mijn i-Pod weer aan de gang gekregen. Waarschijnlijk is de i-Pod gekoppeld geweest aan een PC met een andere versie van de besturingssoftware. Door deze te updaten naar de nieuwste versie en van hieruit een herstelopdracht te geven lijkt alles weer te werken zoals Apple dat oorspronkelijk bedoeld heeft.Gelukkig maar!
Weer thuis in het bijna tropisch Nijmegen.
Zaterdag 22 juli & zondag 23 juliVrijdagavond alleen gegeten bij TGI Friday. Carmens vriendin kon niet komen, haar man had een spoedgeval (dierenarts). Na het eten bij hen langsgegaan en als je elkaar lzo ang niet gezien hebt, heb je veel te vertellen, dus het werd al gauw (te) laat. Tassen snel gepakt en het laatste overgewicht van Jessi er nog bijgepakt. Jessi had teveel geshopt (op rekening van papa) en dat kon lang niet allemaal meer in haar koffertjes. Zaterdag om 6:30 uur op. Er stond een gezamenlijk ontbijt met de familie op het programma in het Riande hotel, vlak bij het vliegveld. De helft kwam naar goed Panamees gebruik niet opdagen. Ze kwamen wel allemaal naar het vliegveld om ons uit te zwaaien. Jessi en haar nichten mochten nog even op de foto met leden van de band ReggaeTone, die zijn wereldberoemd hier in Panama en misschien ook wel elders, ik ken ze niet. Ons vliegtuig (Copa Air) vertrok netjes op tijd voor de vlucht van 1 uur naar San Jose. Omdat we de bagage niet konden doorchecken moesten wij weer eerst door de douane naar buiten, om vervolgens weer via de andere ingang en opnieuw douane weer in te laten checken. Carmen had 3 weken geleden geen visum nodig voor Costa Rica en 'on transit' was dat ook nu geen probleem geweest. De douanier probeerde ons wijs te maken dat ze m.i.v. van vandaag (=zaterdag) een visum nodig had en dat hij haar eigenlijk niet kon toelaten. Wij geloofden er niets van, maar het schijnt toch zo te zijn. Volgens mij had hij geen zin in moeilijk doen en wij stonden daar ook niet echt op te wachten, dus mochten we door. Daarna naar het kantoortje voor de vertrekbelasting. Ik vond eigenlijk dat wij geen vertrekbelasting hoefden te betalen, omdat wij noodgedwongen (het niet doorchecken van de bagage) 30 minuten op Costa Ricaans grondgebied hadden moeten toeven. Om dat voor elkaar te krijgen meosten we eerst weer naar de douane om daar een soort vertrekbelasting-waiver aan te vragen, weer een heleboel papierwerk, maar uiteindelijk konden we na zo'n 45 minuten oponthoud (en 3 x US$ 25 nog in de zak) verdergaan naar de Martin Air incheck balie. Weer het hele ritueel met de 5 paspoorten, weer het hele verhaal van 3 Nationaliteiten in één gezin, weer uitleggen dat de USA-visa voor Carmen en Jessi in een verlopen paspoort staan, maar dat deze visa op zich nog geldig zijn tot resp. 2010 en 2009 ondanks het feit dat die visa in het verlopen paspoort staan. Het is ook altijd wat met de buitenlanders (Carmen en Jessi in dit geval). Vanuit San Jose vertrokken wij met een klein half uurtje vertraging (due to weather condititions = het regende weer echte straaltjes). In Miami weer het zelfde paspoorten ritueel, maar deze douanier zag er nog wel de humor van in. Carmen was in dit geval verantwoordelijk gesteld voor het invullen van alle visa waivers en andere verklaringen. Ze had geen zin om een invoerverklaringsformuliertje voor ons ieder appart in te vullen, dus dat was niet goed. Drie Nationaliteiten, drie verschillende achtenamen, behoeft ook drie van die verklaringen. Dus de douanier die het, denk ik, al een beetje zat was grapte "next time you have to fill in 3 forms or if you get to tired of that, get maried!" Voor een Amerikaan (in uniform) natuurlijk een reuze grap!! On transit in Miami International Airport is helemaal geen bal aan. Na alle formaliteiten nog ongeveer 1 1/2 uur rondhangen in een apparte transithal, waar je niet in- of uitmag, geen winkeltjes, allen een bar, een Pizza Hut en een Starbucks. Totaal 2 vliegtuigen van Martinair, die naar San Jose en die naar Amsterdam. Pasagiers wisselen dus gewoon het vliegtuig, zeg maar zo'n beetje gelijk oversteken. Met ongeveer 45 minuten vertraging starten wij om 21:30 uur plaatselijke tijd voor ons laatste traject naar Amsterdam. Tijdens de vlucht halen we nog wat tijd in en komen zondag rond 12 uur op Schiphol aan. Tot onze verrassing staan Marianne en Constant ons op te wachten. Dat werd dus een luxe en confortabele rit naar Nijmegen i.p.v. met de trein. Heel fijn want de beide dames kunnen na ongeveer 24 uur op pad te zijn geweest hun oogjes nauwelijks meer openhouden. Ze liggen op het moment dat ik deze log schrijf dan ook languit te knorren op hun bedjes. Marianne en Constant, hartstikke bedankt voor het ophalen, fantastisch fijn! Overigens lijkt het probleem van de dubbele paspoorten en drie nationaliteiten voor ons voor het laatst een probleem te zijn. Er lagen 2 brieven van het Ministerie van Justitie op de spreekwoordelijke deurmat. Jessi en Carmen zijn door Justitie goed genoeg bevonden voor het dragen van de Nederlandse nationaliteit. Binnenkort kunnen wij ze dan ook officieel uitschelden voor kaaskoppen!! Proficiat dames met jullie aanstaande Nederlanderschap!
Echt de allerlaatste foto´s
En tot besluit deze allerlaatste foto´s.2 van Cahuita National Park
Deze is van 
Bastimentos, de mangrove tour.
Bijna de allerlaatste foto´s
Panama City
Woensdag 19 juli t/m vrijdag 21 juliZoals jullie begrepen zijn wij in de tussentijd in Panama City aangekomen.De binnenlandse vlucht van Bocas naar Panama City verliep vlot. Eén uurtje is ook niet te veel. Wij werden om 18:15 uur netjes opgehaald van het vliegveld door Jessi, haar opa en oma. Snel gegeten en met de taxi direct door de stad in. Even op bezoek geweest bij een oud collega van Carmen, wat van zijn projecten bekeken en samen een kop koffie gedronken. Hij wil graag dat Carmen voor haar werkt via internet. Ze gaan het in ieder geval proberen.Donderdag hebben wij het rustig aan gedaan. Met de taxi naar een aantal highlights geweest, zoals Mirafloressluizen van het Panama kanaal, het oude stadscentrum, een mall een eindje buiten de stad, Carmen heeft hier een paar jaar geleden aan ge AutoCAD, dus het was wel leuk om het project gerealiseerd te zien. Even wat dringende zaken gedaan en nog een stukje gewandeld. In de avond visite gehad van familie dus konden we nergens meer heen.Vandaag (vrijdag) ook rustig aan gedaan. Na het ontbijt samen met Jessi´s oma een tourtje stad gedaan, langs de ruïnes van de oorspronkelijke stad Panama, daarna door de nieuwe binnenstad om de huidige architectuur eens van dicht bij te bekijken. Er zit veel geld in het moderne Panama en dat is goed te zien aan de booming real estate business. Hier wordt het eea. uit de grond gestampt! Wij zijn afgezet bij een Mall omdat we graag op ons zelf verder wilden. Veel hebben we niet meer gedaan. Het was zo verschrikkelijk warm en vooral heel erg benauwd, dat buiten in de zon lopen voor ons niet meer hoefde. Om een uur of 1/2 drie (we waren net thuis) barstte er een echt tropische onweersbui los. Het is nu 4 uur en het dondert nog steeds. Vanavond gaan wij uit eten met een vriendin van Carmen en dan zit het er weer op. Morgenvroeg om 8 uur naar het vliegveld voor onze vlucht naar San Jose, morgenmiddag de Martin Air vlucht via Miami naar Amsterdam, waar we zondagmorgen om een uur of 11 (dacht ik) aan moeten komen. Ik heb nog een paar foto´s klaar staan. Die komen zo meteen. Ik kan vanwege de regen toch even niets anders doen! Ik hoop dat jullie allemaal een beetje hebben genoten van ons verhaal. ik realiseer me dat het hier en daar niet er uitvoerig en gedetailleerd is geweest, maar ik heb ook ervaren dat een weblog bijhouden niet zo eenvoudig is als je kort op reis gaat. het vraagt meer tijd dan ik had verwacht en vaak zijn de beschikbare PC´s en internetverbindingen van een bedenkelijke kwaliteit. Het is niet anders!!
Al Natural
Dinsdag 18 juliVandaag rusten wij uit. Vanuit ons bed zien wij het licht worden, een uurtje later dan in Costa Rica, vanwege de nieuwe tijdzone. Dus in dit geval om een uur of zes. Niet veel daarna liggen we al in zee voor onze morning dip. Heerlijk! Om 8 uur ontbijt. De 4 Frans / Colombiaanse gasten zijn al verdwenen, dus lekker rustig. Ontbijt met veel vers fruit, redelijk sterke koffie, thee, brood, jam´s, pindakaas, kaas, nutella, jus de naranga, ommelet met alles drop en dran, bacon, dus kompleet. Na het ontbijt gaan wij met Calypso (een lokale indiaan) in en moderne uitgeholde boomstam met buitenboord motor een tochtje door de mangroven maken. Daarna een bezoekje aan zijn dorp, dieper in het binnenland en als het pad begaanbaar is (te veel modder door te veel regen) een stukje de jungle in op zoek naar rode kikkertjes. Tijdens de tocht door de mangroven zien wij een aantal 3-tenige luiaards. Die hadden we eerder gezien maar deze keer van erg dichtbij! Het dorp bestond uit hier en daar wat huisjes, een piepklein kerkje, met hooguit 10 zitplaatsen, een schooltje en een telefooncel, wel appart! Het pad de jungle in was een drama, rode leem en water maken een uitstekende glijbaan. Calypso met laarsen, wij op sandalen, tot halverwege de kuiten in de modder en heuveltje op en heuveltje af en spekglad. Uiteindelijk hebben we de rode kikkertjes gezien. Moeilijk te vinden omdat ze zo klein zijn (12 mm ongeveer). Daarna maar terug, geen doorkomen meer aan op sandalen. Onder de modder kwamen we terug in het dorp en blijkbaar vonden de kinderen het wel grappig een paar bleekscheten met rode modderbenen en in het geval van Carmen ook een rode broek aan de bilzijde, vanwege de noodrem die zij heuvelaf in werking heeft moeten stellen. Een mooie tocht, maar we waren blij dat we onze boom weer in het water zagen liggen. Om een uur of 1 terug in ons paradijsje, mooi op tijd voor de lunch. In de middag lekker lui geweest, veel meer kun je hier ook niet doen en een flinke wandeling naar de noordkant van het eiland gemaakt. De zee was hier erg ruw, omdat hier geen beschermend rif ligt. Dus zwemmen leek ons niet zo slim hier. Om 8 uur weer aan tafel voor ons uitgebreide 3 gangen menu, ditmaal met als hoofdgerecht kreeft. Petje af voor Vincent het was wederom een geweldige maaltijd. Ik denk dat een eervolle vermelding (met ster) in de Michelin gids op zijn plaats zou zijn. Onze joodse tafelgenoot was wat mij betreft de enige negatieve factor. Zelden heb ik zo´ n onbehouwen gast tegenover mij gehad. Gelukkig vond hij zichzelf wel errugggg goed. Om een uur of 11 was de wijn weer op, dus tijd voor bed. Nog even naar de algen gekeken op de pier. Heel mooi gezicht om ze te zien reageren op het licht van onze zaklantaarn en ook op het warmte weerlicht dat zo af en toe de baai verlichtte. Een schitterende dag op een schitterende plek die wij niet snel zullen vergeten.
Over de grens naar Panama
Maandag 17 juliOnze laatste dag in Costa Rica, althans onze laatste overnachting, want natuurlijk komen we zaterdag even terug op het vliegveld van San Jose. Deze morgen vroeg op (5:15 uur) om 7 uur moeten we de bus naar Sixaola hebben. Sixaola is de plaats waar we de grens naar Panama oversteken. Na 1 1/2 uur bussen staan we aan de brug over de grensrivier. Hier en daar een formuliertje invullen, een aantal keren paspoort presenteren en off we go naar de Panamese zijde van de grens. Te voet over een gammele brug met aan de Costa Rica kant nog iets van een voetpad, maar aan de Panamese kant alleen een paar rijplanken voor het sporadische vrachtverkeer en een volgens mij niet meer in gebruik zijnde spoorrails. Aan de andere kant van de grens worden we opgewacht door een aantal pickups die ons maar al te graag willen transporteren naar de ´beste´plaats om de oversteek naar Bocas de Torro te ondernemen. Deze ´taxi´s´ werken op provisiebasis, maar dat was nu precies wat we niet wilden. Ik wilde de kortste weg naar de kust en de langste weg per boot door voormalige bananenkanalen. Dus naar wat heen en weer onderhandelen (Carmen) voor 5 US$ pp. naar Changuinola Finca 60. Finca = boerderij. Twee Amerikanen gingen met ons mee om de prijs te drukken. Aardige lui, een beetje verlopen hippie-achtig, woonden op een boot en konden zich daardoor permiteren regelmatig een vakantietrip te maken. Zij kwam uit Florida en was best wel aardig. Hij kwam uit Texas en was ook best vriendelijk, totdat ik de opmerking plaatste dat Texas in mijn ogen toch wel de slechtste presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis heeft geproduceerd (op Nixon na dan!). He didn´t agree on this issue en daarna heeft hij geen stom woord meer gezegd. Ik wel! Ik dacht dat als de wond toch eenmaal openlag, er nog best wat zout bijkon. Aldus verklaarde ik in het openbaar dat, stel dat ik een USA´er geweest zou zijn ik zeker een Democraat zou zijn. Gen stom woord, alleen een blik vol onbegrip. Zij probeerde het nog even door te stellen dat ze eigenlijk non-political waren, maar ik wist genoeg. Wat een lol! Een franstalig Belgisch stel gooide nog wat olie op het vuurtje door over Irak te beginnen, ik heb alleen nog maar een beetje zitten glimlachen. Aldus 45 minuten met de pickup taxi naar de Finca. Daar een uurtje gewacht tot de speedboot naar Bocas vertrok. Met de boot in ongeveer 60 minuten met een bloedgang door de kanalen en daarna de Caribische zee op. Om 12:30 uur in Bocas aangekomen. We hadden om 13:00 uur afgesproken met Alberto (onze kapitein voor het laatste deel van de tocht) in bar El Pirata. Carmen vond op het terras aan de zee een rolletje dollar biljetten, totaal mooi even US$ 30. Dat was een lekker begin! De laatste 50 minuten per speedboot naar ons huisje op Isla Bastimentos was weer een mooie belevenis en ook het weer werkte flink mee. Het had de afgelopen dagen veel geregend, maar nu brak de zon door. Vincent, een Belg uit Liege stond ons op te wachten bij de aanlegplaats voor de resortboot. Om 15:00 uur konden wij ons huisje betrekken. Héél bijzonder. Direct aan het water (5 meter bij vloed), eigen privé strandje, twee verdiepingen met boven alleen een tweepersoonsbed, geen deuren, geen ramen, geen niks, dus volledig open naar de zeezijde en aan de zij- en achterkant alleen een soort lambrisering van 1,50 meter hoog, verder ook open. Beneden een 2-persoonsbed met klamboe, een open douche en dito toilet. Vanuit het bed een rechtstreekse blik op de zee. Prachtig, dit is wat je noemt direct in de natuur. Totale maximale capaciteit van het ´resort´ is 22 personen. Vandaag is het druk, 6 volwassenen en 2 kinderen. Het stel met kinderen is morgen weer weg, dan blijven er nog totaal 4 over. Dit is rust! Alle maaltijden zijn hier inbegrepen, je hebt ook geen keus, er is niets anders in de omgeving! Vincent kookt zelf en ik moet zeggen, heel fantasievol en vreselijk lekker! De Chileense wijn bij diner is ook inclusief en omdat Vicent hem ook wel lust en hij niet graag alleen drinkt, gaan er tijdens het diner toch meerdere glaasjes door het keelgat naar binnen. Ons gezelschap bestaat uit een Frans/Columbiaans stel die doen in Real Estate en een Joods stel uit de USA waarvan hij een Lawer is en zij iets doet in talen. Het laatste stel wilde ook een stukje land op één van de eilanden kopen, dus dat klikte wel met het eerst genoemde stel (met kinderen). Qua inkomen dus iets boven modaal en ver boven dat van ons. Gelukkig is Vincent, een gewezen staalarbeider, die 9 jaar geleden het luxe leven in België vaarwel heeft gezegd en nu 10 maanden per jaar hier op zijn eigen stekkie in Panama doorbrengt, ook van de simpele klasse, dus dat converseert prima! Hij houdt van niets doen en dat kan hier mooi. Geen TV, geen radio, geen koelkast, geen internet en alleen beperkte energie voor warm water en spaarzame verlichting middels zonnecellen. Al Natural is inderdaad geheel natuurlijk. Alle huisjes en het restaurant zijn volledig van hout. Diner om 20:00 uur. Om 23:00 uur hebben wij (en de anderen) het wel gezien en drinken wij de laatste druppel uit de wijnglazen en gaan naar bed. Een nacht bijna onder de sterren, een geweldige belevenis!
Een hele dag Cahuita
Zondag 16 juliWe hadden een wat mindere nacht. Kamertje was niet zo schoon als we gewend waren en hier en daar ontbrak er iets aan de afdichting van de ´woning´. Wel een grote plafondventilator, die elke paar seconden probeerde om je uit bed te blazen. Maar goed, voor 20 US$ per nacht kun je ook niet alles verwachten, de betere kamers, die ze ook hadden waren al vol.Ontbijten moesten we deze keer buiten de deur en ook dit was een beetje Cahuitastyle ranzig. Tot nu toe is Cahuita ons dan ook aardig tegengevallen. Om 9 uur zijn we in het National Parc en een kwartier later begint het te zwaar te regenen. Niet lang maar lang genoeg om weer totaal nat te zijn. Ook niet zo erg want 1,5 km verder moeten we door een riviertje waden om de rest van de trail te kunnen lopen. Het is laag water dus dit keer niet natter dan tot aan de broekspijpen (van Carmen). Mooi park met toch nog aardig wat dieren. Prachtige stranden en zelfs een snorkelrif iets buiten het strand. Maar regen en helder water gaan hier niet zo goed samen, dus wij houden het op een regelmatige verkoelende duik, de zon schijnt inmiddels volop. Na een km. of acht keren wij om en lopen het zelfde pad terug. We passeren nog een groep jonge white faced monkeys, die zonder zich aan ons te storen zelfs over onze voeten met hun spel bezig zijn. Ze vliegen van de ene tak in de andere, maar steeds in de buurt van of op de grond vindt er dan een flinke stoeipartij plaats. Leuk om te zien. Bij het riviertje aangekomen blijkt het water nu aardig wat hoger te staan, dus nat tot boven de navel. Niet zo erg behalve dat al dat half zoute water natuurlijk niet zo goed is voor je schoenen en kleren. Rond een uur of 4 staan we onder de douche. We hebben geen zin om nog naar Limon te hobbelen om daar geld te pinnen. Dus maar weer eten in het zelfde restaurant en betalen met de creditcard.Na het eten lekker op een bankje gezeten, tegenover de drukste plaatselijke kroeg. En paar Duitsers hadden te vroeg te diep in het glas gekeken en stond regelmatig luidruchtig te tieren. Politie erbij, 3 man sterk, veel trekken en duwen, in de politie auto, schelden en schoppen, nog meer schelden en schoppen, weer uit de politie auto en uiteindelijk zijn ze in hun jeep gestapt en onder het toeziend oog (en met toestemming)van de politie weggereden. De bestuurder kon echt niet meer recht op zijn benen staan maar rijden mocht hij blijkbaar nog wel. Leuk schouwspel, daarna keerde de rust weer terug in Cahuita en kon iedereen zijn muziek weer op volle sterkte door het dorp laten schallen. Straks over maandag. Nu even tijd voor een paar gasten die op bezoek komen om Carmen te zien (of misschien willen ze mij zien, wie weet).
Sorry geen Foto´s
Een nieuwe serie foto´sEn speciaal voor Rob; Colibri´s zijn van die hele snelle vogeltjes, die bijna nooit stilhangen bij de bloem die jij uitkiest. Ze zitten altijd net op de bloem ernaast. Voordat je dan hebt scherpgesteld zijn die krengen al weer weg. Factor 2 is het licht. Wij hebben overwegend bewolkt weer gehad, dat betekent een lange sluitertijd (soms meer dan 1/30 seconde). Met 12 maal zoom en een snel bewegend object, is dat zo goed als niet te doen. Dus waar is de kans op succes nog enigszins aanwezig? Op plaatsen waar redelijk licht is en op plaatsen waar je weet dat regelmatig een colibri terugkomt en ook nog even stilhangt, of nog beter, even gaat zitten. Dat is dus op plaatsen waar de mens flesjes met suikerwater heeft opgehangen. Ik wens jullie veel geduld toe om er één te scoren!Nu wat foto´s. Sorry gaat even niet door i-Pod = leeg!
Shit, helemaal vergeten
zaterdag 15 juliIk schrijf dit inmiddels vanuit Panama City, dus we lopen behoorlijk achter! Hitte in Nederland hebben we begrepen, hier valt het wel mee! Maar eerst terug naar zaterdag.Iedereen heel hartelijk bedankt voor de felicitaties, daar waren wij nog niet aan toe gekomen.Zaterdag heel vroeg uit bed in een laatste poging een zonsopgang mee te maken in Tortuguero. De zon kwam inderdaad netjes op tijd boven de horizon, maar ik heb er niets van gezien en Carmen ook niet. Geheel bewolkt dus en een lichte drijging van regen. Voor het ontbijt een flinke strandwandeling gemaakt en met eigen ogen het trieste resultaat van de strooptocht gezien die de lokale bevolking iedere nacht blijkt te ondernemen. Er was zowel (gedeeltelijk) binnen als buiten het nationale park geen schildpadden nestelplek onaangetast gebleven, allemaal geplunderd. Nadat de touristen en hun gidsen het strand verlaten stroopt men hier de kustlijn af op een trike en graaft de eieren uit om ze te verkopen op de lokale markten. Schildpad eieren bevatten zo goed als geen eiwit, het is één en al dooier, dus gemakkelijk voor o.a. de plaatselijke bakkers. Een heel triest gezicht! En er wordt niets tegen gedaan, de stropers kunnen ongehinderd hun gang gaan. En wij maar denken dat die schildpadden (en hun eieren) hier zwaar beschermd werden. Niet dus! Om 10 uur per speedboot naar Moin, een schitterende tocht over aaneengegraven rivieren die vlak achter de kust langs lopen. Men heeft hier dus natuurlijke rivieren verbonden door gegraven kanalen, om zo een waterweg voor de afvoer van bananen van de plantages te creeren. Totaal ongeveer 3 uur in de boot om de afstand van 48 km te overbruggen. Schitterende tocht. In Moin aangekomen hadden we geluk. We konden samen met een USA gezin een taxibusje delen. Voor 5 US$ pp. konden we zo de 60 km naar Cahuita snel (in ca. 50 minuten) en vrij confortabel overbruggen. Als we dit met de bus hadden moeten doen (overstappen in Limon, de grote havenplaats aan de oostkust) zouden wij zeker 2 uur zijn kwijt geweest. Cahuita dus en redelijk vroeg in de middag. Wat een gat! De Jamaicaanse sfeer droop ervan af. Overal rondhangende nietsnutten en veel en harde regaemuziek uit alle hoeken. Bij ons overnachtingsadres aangekomen, werden wij van verre al begroet door een redelijk snauwerige dame (nou ja!, iemand van het vrouwelijke geslcht in ieder geval). ´We don´t have vacancy´. Dus ik nog sputteren dat we een reservering hadden, ´tut mir leid´ was zo ongeveer het enige antwoord, ons huisje war schon belegt, wier waren zu spät! Bleek dat we minimaal 2 dagen van te voren hadden moeten reconfirmen, nooit meer aan gedacht! Shit 1 dus!Niet getreurd, snel iets anders gezocht. Maar zo snel iets vinden van vergelijkbare kwaliteit voor een redelijk bedrag? Niet dus! Uiteindelijk niet lang gezocht en maar ergens ingetrokken. Het was goedkoop, maar ook direct veruit het minste van onze hele reis. We moesten gelijk contant afrekenen en toen was ons geld op 1000 Colonnes en een paar losse munten na op. Dat is iets minder dan 2 US$ en daar doe je hier ook niet veel mee. Dus naar de bank! Wij ( Carmen dus) vragen waar de bank was. Was er dus niet in Cahuita! Shit 2 dus, ditmaal iets grotere! Dichtsbijzijnde bank in Puerto Viejo, 16km verderop. Bus genomen en in ongeveer 3 kwartier al bij de bank. Mooi, maar net de verkeerde bank, geen Cirrus, geen Maestro, alleen Plus! Wie heeft er nu in gods naam Plus? Bijna heel Costa Rica, maar wij niet! Shit nummer 3 dus! Dus een uur wachten op de bus terug naar Cahuita en met behulp van de losse muntjes nog net genoeg om 2 kaartjes te kopen. Net voor donker in Cahuita terug. Dichtsbijzijnde Banco National (met Cirrus en Maestro), in Limon. Ja daar waren wij al doorheen gekomen, in dat snelle taxibusje, zonder aan een Banco National te denken natuurlijk! Dus gewoon gaan eten en gevraagd of we wat extra op de rekening konden krijgen, zodat wij met CCard betaling toch over wat Cash konden beschikken. Dat kon maar 11% kosten op de ´lening´. Dus een beetje zuinig gevraagd om 20.000 Collones in cash (kleine 40 US$). De eerste 2 US$ waren we al kwijt aan een uurje internetten, slechte PC, traag internet en geen USB. Uiteindelijk toch maar weer op tijd naar bed. Morgen meer, we hebben nu internet en PC op onze kamer. Het is nu over twaalf en Carmen is moe!Morgen ook foto´s!
Tortuguero
Vrijdag 14 juliIk moet het een beetje kort houden. Carmen is jarig e wat een plek om jarig te zijn.Vroeg op (5:15 uur). De koffie stond om 5:30 uur al netjes klaar. Daryl was bezig het verjaardagskado voor Carmen vor te bereiden. Een mooi plekje voor in de boot. Eerst nog even sensatie in het dorp. Voor het eerst sinds jaren een groep wilde zwijnen in het dorp. Waarschijnlijk opgejaagd door een puma.Om 6:00 uur klaar voor de boottocht op zoek naar dieren. Als je je Tortuguero voor zou moeten stellen dan zou ik zeggen dat het veel weg heeft van het Amazone gebied, die kennen jullie allemaal wel van TV. Een geweldige variatie aan planten en dieren (alleen groot wild hebben wij hier niet gezien). Prachtige rivieren en begroeiing tot aan en over de waterrand. Later misschien een fotootje, maar niet van deze plek (geen USB).Om 9 uur weer terug en een lekker ontbijt op het terras aan de rivier. Daarna even langs het strand gelopen en een bezoek aan het visitor- en informatiecentrum.In de middag (om 3 uur) een wandeltour geboekt met een andere Canadese bioloog, Ross. Heel leerzaam, voor op het gebied van de planten die hier groeien. Ross is een floraman met wat minder kijk op de fauna. Wist hij ook genoeg van maar zijn interesse ging vooral uit naar de planten.Om 5 uur terug en samen met Ross nog even een borrel gedronken in zijn favoriete kroeg, waar hij volgens mij de helft van zijn verdiende geld weer uitgaf. Lekker gegeten en weer op tijd naar bed.
Op weg naar Tortuguero
Donderdag 13 juliGisteravond na het internetten werden wij geadviseerd goed uit te kijken naar duistere figuren die op een bepaalde plek in de buurt rondhingen. Toen wij richting Dos Palmas liepen en in de buurt van die plek kwamen staken er 2 figuren over die samen met een derde ons de pas probeerde af te snijden. Op advies van de senor van het internetcafe zijn wij maar teruggelopen. Hij maakte direct de poort open en liet ons binnen. Hij sloot zijn internetoptrek (eigenlijk zijn hele hotelletje) en heeft ons netjes met het busje van het hotel thuis gebracht. Dat is nog eens een goede dienstverlening! De koffie was trouwens ook bij het internetten inbegrepen.Vanmorgen vroeg op pad. Half acht stond de taxi klaar om ons naar het busstation te brengen in San Jose. Om 9:00 uur moesten we de bus naar Cariari nemen. Een kleine twee uur later daar aangekomen. In Cariari buskaartje gekocht naar la Pavona en een bootkaartje voor Pavona naar Tortuguero. De bus vertrok om 12:00 uur en na anderhalf uur bussen konden we direct op het bootje stappen voor de laatste kleine 2 uur via allerlei riviertjes naar Tortuguero. Jan (van El Colibri47) had ooit een berichtje op het Costa Rica forum geplaatst waarin hij Daryl Loth en zijn Casa Marbella aanwees als een prima (eigenlijk de beste) plaats in Tortuguero. Wij zijn het daar helemaal mee eens. Daryl is een Canadese bioloog, die ook zelf een aantal tours leidt. En dat doet hij fantastisch, de man heeft echt heel veel verstand van de flora en vooral de fauna in deze omgeving. Voor de avond direct de turtletour gedaan. Start om 20:00 uur, naar het strand van het Nationale Park, stikdonker, af en toe een klein beetje regen en soms wat (veel) meer. Zeiknat dus! Maar na een minuut of 15 een Green Turtle! Er stond al een groep te wachten dus wij waren als 2de aan de beurt om het schouwspel gade te mogen slaan. Schitterend! Het schild van ons exemplaar was 102 cm in een rechte lijn gemeten (officieel door de CCC die het beestje kwamen taggen en registreren). Niet slecht dachten wij, heel bijzonder. Helaas was het geen Leather back, die zijn nog een stuk groter. Een vrouwtje komt eens per 3 jaar 5 keer met tussenposen van 2 weken aan land om gemiddels ongeveer 100 eieren in een kuiltje te droppen. Op de ca 5000 eieren die een vrouwtje gemiddeld in haar leven legt, worden maar 1 of 2 schildpadjes volwassen. Een oorzaak konden wij de volgende morgen al zelf waarnemen. De verse nesten worden die zelfde nacht nog grotendeels leeggeroofd door stropers. Ze rijden gewoon met een trike het strand af en graven de nesten uit. Die kan zelf een halfblinde vinden, als je de kruipsporen op het strand volgt. Als je er over nadenkt is het een beetje een trieste situatie. Na een lange dag om 11:00 uur naar bed.
En 1 als toegift
Deze is een beetje groot, geen tijd gehad om te verkleinen. Poas vulkaan vanmiddag.Voor het geval je dit leest Jan, toch ook wel aardig voor een amateur op een bewolkte dag?
En alweer een vulkaan!
Woensdag 12 juliVoorlopig even de laatste log, ik verwacht de komende twee dagen geen gelegenheid om te loggen. De volgende zal uit Cahuita komen, 15 of 16 juli.Vanmorgen prima ontbijtje gehad van Ily en Jan. Nog even met Jan gepraat over fotografie, Martin Air, de Amerikanen en vooral over het Ecotourisme in CR. Na het ontbijt op naar de Poas vulkaan ( ruim 2400 meter hoog). Van verre zien wij dat de top helemaal in de wolken ligt, dat voorspelt niets goeds. Maar wij hadden onze zinnen gezet op een actieve vulkaan, dus gewoon naar boven. Onderweg nog even verse aarbeien gekocht, die worden hier op de vlanken van de vulkaan gekweekt. Boven, bij de ingang van het Nationale park, kregen wij netjes te horen dat men vandaag geen garantie konden geven dat wij iets van de krater zouden kunnen zien. Maar wij hadden geen keuze, onze laatste dag met auto. Boven bij de krater aangekomen was alleen het bord te zien met de waarschuwing niet over de afzetting te gaan of af te dalen in de krater, verder alleen 1 groot grijs gat. Dat namen wij tenminste aan want zelfs dat gat zagen wij niet! Wie we wel zagen was Peter Hofman van Dos Palmas, waar wij vanavond overnachten. Toeval dus!Uiteindelijk heeft Peter helemaal niets gezien. Wij wel! Na 2 1/2 uur geduld trok de wolk in de krater eindelijk op en lag het hele en geweldig fantastische schouwspel aan onze voeten, wie had dat nog gedacht. Zeer de moeite waard om wat langer rond te blijven hangen! Jan van El Colibri47had ons weinig kans gegeven dat, eenmaal bewolkt in de krater, er nog een kans was die zelfde dag iets van het schouwspel te kunnen zien. Deze keer dus even niet Jan!Om een uur of 2 nog even langs de onderste van de la Paz watervallen geweest, een paar foto s gemaakt en daarna op weg naar Allajuela, Dos Palmas. We moesten de auto daar inleveren om 18:00 uur. Onderweg nog even een Roemeens-achtig kaasje gekocht, Carmen had wat last van heimwee, daarna even niet meer! (grapje). Een halve kilo voor 1Euro. Vanavond een taxi genomen om geld te pinnen, dat kan in Tortuguero niet. Toevallig zat Banco National recht tegenover Mac Donald, dus dat kwam mooi uit. Eindelijk weer even fast food! Best lekker trouwens!Morgen om 7:30 uur met de taxi naar San Jose. Daar de bus naar Cariari, dan een bus naar de plaats waar de boten naar Tortuguero vertrekken, dan de boot via 1 van de rivieren naar Tortuguero. Net even gebeld met Darill, onze Canadese gastheer. Er zijn op dit moment eierleggende reuzezeeschildpadden (Lethetbacks) te zien dus dat stemt tot redelijke tevredenheid. Met een beetje geluk gaan wij ze dus ook zien. Daarover over een dag of drie dus waarschijnlijk meer!
Eindelijk een vulkaan!!
Dinsdag 11 juliDeze dag begon heel vroeg! Wat ik nog niet had verteld over onze overnachtingsplaats is dat diner en ontbijt inclusief waren, plus daarbij een vroege ochtendtour met gids door het privebos van de familie (47 hectare, door opa tot het zijne verklaard). Wat wij normaal betalen als wij eenvoudig overnachten op weg naar Roemenie, kostte nu dit arangement. Het diner bestond uit een 3 gangen keuzemenu, ontbijt met fruit, eieren, gebakken spek, toastmet jam, koffie/thee en een vruchtensapje, het huisje had twee verdiepingen met 6 slaapplaatsen en wel een stuk of 20 dekens (dat was ook wel nodig want het was er stervenskoud / een graadje of 8 in de nacht). Om 6:15 uur stond de koffie klaar, om 6:30 uur vertrek voor een tourtje door de modder van het regenwoud, net zoiets als Monte Verde, maar dan een kilometer hoger. Dat was in het begin dus lekker puffen! In dit gebied zie je normaal de Quetzal, maar nu dus even weer niet! We hebben hem wel gehoord, maar dat was een goede imitatie van de oom van onze gids. Zo goed dat onze gids er zelfs instonk! Om 8:15 uur waren we terug en stond het ontbijt op het programma. Oja alles bij elkaar kostte het ons $ 80,00. We hebben het rustig aan gedaan, het begon te regenen. Ons volgende adres was Turrucares, El Colibri47. Ik neem aan dat Jan van het bouwjaar 1947 moet zijn want 47 colibri s hebben wij er niet gezien. De afstand naar Turrucares was niet al te groot, dus dat gaf ons de gelegenheid om een nieuwe Vulkaanpoging te wagen. De Irazu (ruim 3400 meter hoog) lag niet ver uit onze route, dus dat moest hem worden. 29 km klim, prachtig uitzicht en boven gekomen bleek de top zo goed als vrij van wolken te zijn. Zo aanschouwden wij even later het gifgroene kratermeer van deze vulkaan in ruste. Op een heldere dag moet je vanaf hier zowel de Pacifische oceaan als de Atlantische oceaan kunnen zien, vandaag dus even niet, maar dat vonden wij niet zo erg.Na een tijdje rondgehangen te hebben, weer verder op weg naar Turrucares. Niet zo ver maar wel aan de andere kant van San Jose. Behoorlijk druk, even bij het busstation langs vanwaar we donderdag de bus naar Tortugeuro moeten nemen. Direct gevonden! Eigenlijk zonder een kaart te gebruiken! Kaartjes worden alleen op de dag van vertrek verkocht, dus voor niets gevochten om een parkeerplaatsje. Ook de stad uit ging op gevoel en zonder kaart, dus mijn orientatiegevoel is nog steeds wel aardig op peil. In de avond geweblogd, maar die logs hebben jullie al gelezen, we lopen een beetje achter! Daarna een medium pizza, waarvan de helft in een doos mee naar ons huisje ging. Straks het vervolg van vandaag (woensdag).
Helaas een zooitje
Beste lezers,Helaas heeft de redactie moeten constateren dat er het 1 en ander is misgegaan met de volgorde van de dagen. Ik zal het wel niet helemaal goed begrepen hebben. Sorry voor het ongemak. Even goed op de datum letten, er meot van alle dagen een kort verslag zijn. Straks een paar foto-s. Ook hier zitten de verschillende tekens weer niet op de plaats waar ze horen te zitten en het toetsenbord is meer geschikt voor de typestijl van Rob Pouwels, de toetsen moet je bijna naar beneden hameren.
Cerro de la Muerte
Maandag 10 juliWe starten vroeg. Om 8uur30 zijn wij op pad en rijden eerst naar het zuiden om via Palmar Norte (hier pikken we de Pan Americana op) naar San Isidro el General te rijden. Onderweg gaan we nog even 8 km de bergen in (8 op en 8 neer) via een vreselijk mooi pad. Carmen wil naar een indianenstam (Buruca) om te kijken of ze er een masker kan kopen. Dat lukt dus, want wij hebben wat die Unesco Indianen graag willen en de ruil is zo gepiept. Zij een handvol dollars, Carmen een masker van Balsahout. Of die het in onze reistassen zal overleven betwijfel ik, maar ik heb mijn aandeel geleverd, de rest is aan Carmen! Daarna langs gigantische annanasvelden, naar San Isidro el General. Daar even geld gepind (ja ook hier gaat het hard!). Vanaf dit punt begint de klim de bergen in, tot een hoogte van ruim 3400 meter, de Cerro de la Meurte (bergtop van de dood). Wij hebben het overleefd, maar boven was het maar een graadje of 13, dus lekker fris voor mij! Carmen vond het overigens helemaal niet fris, zij vond het gewoon koud! Even over de top, ter hoogte van kmpaal 70. Vonden we een aardig overnachtingsadres. Mirador de Quetzales, hier moet je dus normaal gesproken de mooiste vogel van Costa Rica kunnen spotten. Dat is ons dus niet gelukt, maar verder was het verblijf hier heel aangenaam, als we de kou buiten beschouwing laten. Prachtige vergezichten, helaas werd het al gauw donker. Lekker bij de openhaard gezeten, die speciaal voor Carmen werd aangestoken (er waren maar 4 gasten). Trucha (forel) met veel knoflook gegeten. Morgen meer over de dag van vandaag (dinsdag). Ik moet dan wel iets voorzichtiger worden in mijn uitspraken, want onze gastheer Jan (hoort bij Ili) heeft geheel op eigen houtje onze weblog gevonden en controleert nu waarschijnlijk al mijn uitspraken en zal mij mogelijk morgen tijdens het ontbijt ter verantwoording gaan roepen als ik hier onzin of mogelijk zelfs onwaarheden zit te verkondigen. Misschien morgen ook wat foto´s, deze PC heeft geen USBaansluiting!
Omgeving Ojochal
Zondag 9 juliIn Ojochal is wel een internetcafé maar niet in het weekend open! Dat is de reden dat jullie niet eerder iets van ons hebben vernomen.Vroeg op! 5uur15 zijn we al in de tuin van ´de gelukkige aap´ aan het rondstruinen. Aardig optrekje hebben Anja & Otto hier! 7 uur ontbijt, 8 uur op pad. Voor deze middag 14 uur (na het voetballen of vanwege het getij) hebben we een mangrovetour gereserveerd. Eerst gaan we een stukje de bergen in om te kijken naar een visrestaurant waar we deze avond willen eten. Alleen geopend in het weekend, dus dat komt mooi uit! Die vis moet (mag) je eerst zelf vangen en daarna mag je hem opeten. Het restaurant ligt schitterend het lijkt ons wel wat! Daarna weer in de auto gestapt op geld te tanken in Palma Norte (internetcafé was ook gesloten) en door naar Sierpe. Vanuit Sierpe kun je dagtochten maken naar het Corcovado National Park. Niet dat wij dat wilden, maar wel om eventueel voor een volgend keer te weten waar wij aan toe zouden kunnen zijn! Rond het middaguur een mooi strandje opgezocht. Jullie denken dan aan mooie palmen aan de rand van een parelwit strandje en kristalhelder water. Mooi niet dus! Die palmen waren er wel, de rest moet je je net even anders voorstellen. Donker (bijna zwart) zand, behoorlijke branding dus geen helder water en verder heel veel drijfhout (hele en halve bomen en takken). Ook mooi maar net even anders. Hier onze versgekochte Panaderia waren opgepeuzeld en samen met een vers stukje fruit was dat toch weer erg gezond.Bij Bar Flotante even staan te wachten op onze afspraak, maar heel kort na twee uur kwam onze boot aangevaren. Eén kapitein en 1 gids, alleen voor ons twee. Drie uur ging die tocht duren. De eerste 5 kwartier waren mooi en ook redelijk interessant, maar kon absoluut niet tippen aan de Mangrovetour die wij op Lankawi hadden. Na 5 kwartier waren wij op het diepste punt in de rivierdelta gekomen, de rivier was hier al aardig smal en de motor werd uitgezet om alle geluiden van het woud goed te kunnen horen. Langzaam dreef de boot met de stroom weer terug naar de riviermonding, het tij was inmiddels gekeerd. Maar dan komt er toch een keer een moment dat de motor gestart moet worden. Een flinke ruk aan het koord, een beetje grote terugslag van de buitenboordmotor, ik weet nog net het langsvliegend handvat van het trekkoord te ontwijken, die met een klein plonsje in het water belandde en natuurlijk gelijk uit het zicht verdween! Het trekkoord was niet meer te benaderen, dus motor starten was een schier onmogelijke opgave. Dus ge kap eraf, gereedsschapskistje erbij en sleutelen! Dat dachten ze! Maar net dat enen sleuteltje ontbrak. Gelukkeig zat er nog een 2 PK hulpmotortje naast de grote en gelukkig wilde die nog wel startenen gelukkig van het eb aan het worden, dus hadden we de stroming mee. In anderhalf uur via de korste weg naar het vertrekpunt, niets meer gezien dus en tot overmaat van ramp begon het ook nog te hozen. Wij kwamen nog net enigszins droog aan wal, maar de kapitein en de gids moesten nog 2 km. tegen de stroom en in een gigantische hoodbui terug naar hun basis. Door de hevige regen durfden wij het niet meer aan om nog naar ons visrestaurant in de bergen te rijden. Het was niet zo ver (3,8 km precies vanaf de grote weg), maar ´s morgens was de weg al vrij modderig een op enkele plaatsen moeilijk berijdbaar, zelfs met 4 aangedreven wielen. Jammer maar helaas. In plaats daarvan maar het eerste het beste restaurant (bijna) binnengereden. Na het eten lekker een biertje gedronken op de veranda van El Mono Felice.
Costa Ballena
Zaterdag 8 juliNog verder naar het zuiden langs de Pacifische kust. Op de kaart staan de eerste ca. 40 km tussen Quepos en Dominical als dikke rode lijn getekend. Dat betekent in onze optie een doorgaande weg van enige importantie. Dat klopt misschien wel maar dat wil dus niet zeggen dat die weg ook automatisch van doorgaande kwaliteit is. Wij vertrokken uit Quepos, na een bezoek aan de markt, een fotowinkel voor een extra videocassette voor Carmen´s vogeltjes en een T´shirt voor ons elk. In de drukte vergaten wij naar de tankinhoud te kijken, dat was niet bijzonder veel meer. Maar ik had ook geen zin om om te keren. 40 km. over een goede weg vraagt niet meer dan een liter of 4, dus dat leek wel snor te zitten. Nauwelijks Quepos uit of de weg veranderde weer in een samenspel van zand, stenen, modder en water en met vrij veel zwaar vrachtverkeer. Halverwege begon Carmen hem flink te knijpen en moest de airco uit! Twee uur later was het leed geleden en konden wij eindelijk tanken. De weg ging op onze kaart verder als een secundaire weg, jullie weten wel zo´n dun geel lijntje. Maar niets van dat al! Een superweg met snelheidslimiet van 80 km-uur, dus de laatste 32 km. waren zo gepiept. Inmiddels was het weer gaan regenen en dat heeft het de rest van de dag ook gedaan. Op aanraden van Anja &Otto zijn we gaan eten in restaurant Exotica, dat was fantastisch! De vuurvliegjes zaten bij ons op tafel en het eten was van hoge kwaliteit (de prijs mocht er trouwens)ook zijn. Zoals gebruikelijk weer vroeg naar bed. En in tegenstelling tot wat Stefan vermoedt, rusten wij behoorlijk uit! De dag begint heel vroeg voor ons doen, maar eindigt nog veel vroeger dan (vooral ik) gewend ben.
Vervolg van vrijdag
Vrijdagmiddag lekker gerelaxed op het strand, beetje met de golfjes gespeeld. Carmen heeft met de laatste muntjes (die zijn hier dus niet veel waard) nog snel even een vaasje gekocht van een strandventer, voor ongeveer de helft van de vraagprijs. Wel een beetje zielig voor hem, maar Carmen was er best tevreden mee! Als avondmaal maar weer gestart met ceviche. Na het eten nog wat rondgewandeld en dit keer erg vroeg naar bed. Een groot deel van de nacht regen, met rond een uur of 12 even een lekkere knetterende onweersbui.
Bastimentos, de mangrove tour.
