Alpe d'Huez of Galibier?

Zondag 22 juli 2007
Op zondagen is het hier bij goed weer gebruikelijk om de hele familie in de auto te proppen, vlees, aardappelen, groenten, fruit en brood mee, als het kan een kleedje of een partytentje en niet te vergeten de BBQ en bier (water, fris of een sapje voor hen die niet van alcohol houden (Carmen en Jessi dus!). Je zoekt dan een lekker stukje gras, het liefst bij een watertje, als het kan niet te diep, zodat papa gelijk zijn auto in het stroompje kan parkeren en zich lekker kan uitleven op het stof op zijn bolide. Zo hangt iedereen dan met de voetjes in het water en kom je al etend de dag wel door. Tot zover niets bijzonders, ze zoeken het bij voorkeur niet te ver van huis! Maar dan heb je van die dagen dat ik zelfs denk dat het bij uitstek een dag is om het flink hoger op te zoeken, om de stadse hitte te ontvluchten. Wij dus met goede moed op weg naar Balea Lac, eerder in dit log beschreven en gelegen op 2034 meter boven de zeespiegel. Onderweg viel het al op dat er erg veel verkeer in onze richting reed en aan de voet van de bergen zag het al zwart van de dagjesmensen. Niet een erg goed teken, wetende dat ons einddoel niet bepaald gezegend is met een overmatige parkeercapaciteit. De laatste paar km. omhoog was er dan ook zo goed als geen doorkomen meer aan, aan beide zijden van de weg op ieder plaatsje waar je maar enigszins een auto kon parkeren stond er dan ook één. En helemaal boven aangekomen stond alles muurvast. Dus dan denk je vrijwel automatisch aan Alpe d'Huez, de Galibier, of een andere beroemde berg uit de tour de France. En zowaar ontdekten wij ook nog een enkele wielrenner tussen al het blik. We nemen aan dat die net voor de bezemwagen uitreden want het peleton hebben we niet meer kunnen zien. Na een half uurtje trekken en drukken vonden we toch nog een plekkie vlak bij het meer, dus dat viel niet echt tegen. Temperatuurtje van een graadje of 23 à 24, heerlijk. De dames netjes op een kleedje gezet aan de rand van le Lac, eten en drinken erbij, dus die waren volop tevreden. Tijd voor mij om het eens een stukje hoger op te gaan zoeken. Ik had de vorige keer al een plekje gezien waar het uitzicht me wel aardig leek en omdat ik daar toen mensen zag lopen, wist ik zeker dat je daar al klimmend en klauterend moest kunnen komen. Dus ik op weg. Ik heb op school geleerd dat de kortste weg tussen twee punten een rechte lijn is. Ik dus in één streep naar boven. Nou dat viel dus knap tegen. Zo stijl dat ik zo af en toe het hart in de keel voelde bonzen omdat de stenen steeds onder mij voeten uitrolden en ik telkens het gevoel kreeg dat ik zonder vel op mijn benen 10 meter of meer naar beneden zou glijden. Ieder graspolletje was dan ook een dankbare houvast. Na een half uur klimmen en rusten om weer op adem te komen, begonnen de beentjes toch aardig zeer te doen. Inmiddels was ik 400 meter hoger aangekomen. Daar trof ik een keurig (in ieder geval redelijk begaanbaar) pad en ik begreep dat ik gewoon geen route had gevolgd en dat de wiskundige zekerheden uit de schoolbanken in de bergen niet van toepassing zijn. Hier is de korste weg tussen 2 punten gewoon het pad dat iedereen volgt die naar boven wil. Van bovenaf is dat ook allemaal heel eenvoudig te overzien, maar als je tegen een helling opklautert dan zie je nergens een pad. Volgende keer kies ik toch maar een officiële route en misschien kom ik dan ook verder dan ik nu gekomen ben, de beenspieren wilden niet langer meewerken! Toen ik over het pad naar het meertje afdaalde kwam ik ook een keurig bord tegen waarop een aantal wandelroutes stonden aangegeven. Ik heb in ieder geval van het uitzicht kunnen genieten. Om een uur of 6 zijn we rustig aan naar beneden gereden. Onderweg troffen we nog een mobiele imker, die honing verkocht. Zijn bijen 'grazen' alleen in de bergen (dat vertelde hij tenminste) en dat zou je ook aan de kleur van de honing moeten kunnen zien en je zou het zelfs moeten kunnen proeven. In ieder geval had hij voor de zekerheid de prijs van deze berghoning rechtevenredig gehouden aan het aantal meters boven zeeniveau van de parkeerplaats waarop hij zijn waar aanbood, € 6,00 per potje! In Sibiu was de thermometer blijven steken op 37 graden, dat was ook nog aardig te merken toen wij rond een uur of 8 weer thuis waren. Gelukkig hebben wij dat niet hoeven meemaken. Helen vond dat de temperatuur hier voldoende excuus biedt om een airco aan te schaffen. Die goede raad hebben wij ook maar gelijk ter harte genomen. Vanmorgen (maandag) zijn we gelijk op zoek gegaan naar een betaalbaar exemplaar voor vaste montage. Volgens de installatie-instructie zou de montage een piece-of-cake zijn, maar dat valt nou net effe tegen. Het blijkt dat je een flesje stikstof nodig hebt om de leidingen onder druk af te kunnen persen ter controle van de gasdichtheid, je hebt een vacuümpomp nodig om er voor te zorgen dat er geen lucht in de leidingen achterblijft, je hebt een buigijzer nodig met een radius van 100 mm. om de leidingen netjes te kunnen zetten (zonder knik), je moet de leidingen helemaal netjes isoleren, je moet een gat in de muur maken met een diameter van minimaal 80 mm, liefst 100mm. en dan te bedenken dat de muur ruim 30 cm. dik is, je moet een afvoerleiding hebben voor het condenswater, dat kun je hier niet zomaar van het balkon laten lopen, er moet een stopcontact komen, dat zit nu aan de andere kant van de keuken/hal, enz. Niet echt een piece of cake dus! Het gat in de muur hebben we al laten beitelen, de ophangplaat zit al tegen de muur, maar ik denk dat deze klus niet echt iets is voor deze amateur zonder de juiste gereedschappen. Ik ben bang dat ik nu moet passen en we toch een specialist moeten inhuren. Ik ben ook bang dat wij de airco deze vakantie niet meer in werking zulllen zien! Maar goed, thuis hebben wij er ook geen! Ook niet nodig trouwens als ik de weerberichten uit Nederland volg!