Over de grens naar Panama

Maandag 17 juli
Onze laatste dag in Costa Rica, althans onze laatste overnachting, want natuurlijk komen we zaterdag even terug op het vliegveld van San Jose. Deze morgen vroeg op (5:15 uur) om 7 uur moeten we de bus naar Sixaola hebben. Sixaola is de plaats waar we de grens naar Panama oversteken. Na 1 1/2 uur bussen staan we aan de brug over de grensrivier. Hier en daar een formuliertje invullen, een aantal keren paspoort presenteren en off we go naar de Panamese zijde van de grens. Te voet over een gammele brug met aan de Costa Rica kant nog iets van een voetpad, maar aan de Panamese kant alleen een paar rijplanken voor het sporadische vrachtverkeer en een volgens mij niet meer in gebruik zijnde spoorrails. Aan de andere kant van de grens worden we opgewacht door een aantal pickups die ons maar al te graag willen transporteren naar de ´beste´plaats om de oversteek naar Bocas de Torro te ondernemen. Deze ´taxi´s´ werken op provisiebasis, maar dat was nu precies wat we niet wilden. Ik wilde de kortste weg naar de kust en de langste weg per boot door voormalige bananenkanalen. Dus naar wat heen en weer onderhandelen (Carmen) voor 5 US$ pp. naar Changuinola Finca 60. Finca = boerderij. Twee Amerikanen gingen met ons mee om de prijs te drukken. Aardige lui, een beetje verlopen hippie-achtig, woonden op een boot en konden zich daardoor permiteren regelmatig een vakantietrip te maken. Zij kwam uit Florida en was best wel aardig. Hij kwam uit Texas en was ook best vriendelijk, totdat ik de opmerking plaatste dat Texas in mijn ogen toch wel de slechtste presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis heeft geproduceerd (op Nixon na dan!). He didn´t agree on this issue en daarna heeft hij geen stom woord meer gezegd. Ik wel! Ik dacht dat als de wond toch eenmaal openlag, er nog best wat zout bijkon. Aldus verklaarde ik in het openbaar dat, stel dat ik een USA´er geweest zou zijn ik zeker een Democraat zou zijn. Gen stom woord, alleen een blik vol onbegrip. Zij probeerde het nog even door te stellen dat ze eigenlijk non-political waren, maar ik wist genoeg. Wat een lol! Een franstalig Belgisch stel gooide nog wat olie op het vuurtje door over Irak te beginnen, ik heb alleen nog maar een beetje zitten glimlachen.
Aldus 45 minuten met de pickup taxi naar de Finca. Daar een uurtje gewacht tot de speedboot naar Bocas vertrok. Met de boot in ongeveer 60 minuten met een bloedgang door de kanalen en daarna de Caribische zee op. Om 12:30 uur in Bocas aangekomen. We hadden om 13:00 uur afgesproken met Alberto (onze kapitein voor het laatste deel van de tocht) in bar El Pirata. Carmen vond op het terras aan de zee een rolletje dollar biljetten, totaal mooi even US$ 30. Dat was een lekker begin! De laatste 50 minuten per speedboot naar ons huisje op Isla Bastimentos was weer een mooie belevenis en ook het weer werkte flink mee. Het had de afgelopen dagen veel geregend, maar nu brak de zon door. Vincent, een Belg uit Liege stond ons op te wachten bij de aanlegplaats voor de resortboot. Om 15:00 uur konden wij ons huisje betrekken. Héél bijzonder. Direct aan het water (5 meter bij vloed), eigen privé strandje, twee verdiepingen met boven alleen een tweepersoonsbed, geen deuren, geen ramen, geen niks, dus volledig open naar de zeezijde en aan de zij- en achterkant alleen een soort lambrisering van 1,50 meter hoog, verder ook open. Beneden een 2-persoonsbed met klamboe, een open douche en dito toilet. Vanuit het bed een rechtstreekse blik op de zee. Prachtig, dit is wat je noemt direct in de natuur. Totale maximale capaciteit van het ´resort´ is 22 personen. Vandaag is het druk, 6 volwassenen en 2 kinderen. Het stel met kinderen is morgen weer weg, dan blijven er nog totaal 4 over. Dit is rust! Alle maaltijden zijn hier inbegrepen, je hebt ook geen keus, er is niets anders in de omgeving! Vincent kookt zelf en ik moet zeggen, heel fantasievol en vreselijk lekker! De Chileense wijn bij diner is ook inclusief en omdat Vicent hem ook wel lust en hij niet graag alleen drinkt, gaan er tijdens het diner toch meerdere glaasjes door het keelgat naar binnen. Ons gezelschap bestaat uit een Frans/Columbiaans stel die doen in Real Estate en een Joods stel uit de USA waarvan hij een Lawer is en zij iets doet in talen. Het laatste stel wilde ook een stukje land op één van de eilanden kopen, dus dat klikte wel met het eerst genoemde stel (met kinderen). Qua inkomen dus iets boven modaal en ver boven dat van ons. Gelukkig is Vincent, een gewezen staalarbeider, die 9 jaar geleden het luxe leven in België vaarwel heeft gezegd en nu 10 maanden per jaar hier op zijn eigen stekkie in Panama doorbrengt, ook van de simpele klasse, dus dat converseert prima! Hij houdt van niets doen en dat kan hier mooi. Geen TV, geen radio, geen koelkast, geen internet en alleen beperkte energie voor warm water en spaarzame verlichting middels zonnecellen. Al Natural is inderdaad geheel natuurlijk. Alle huisjes en het restaurant zijn volledig van hout. Diner om 20:00 uur. Om 23:00 uur hebben wij (en de anderen) het wel gezien en drinken wij de laatste druppel uit de wijnglazen en gaan naar bed. Een nacht bijna onder de sterren, een geweldige belevenis!