Weer thuis in het bijna tropisch Nijmegen.

Zaterdag 22 juli & zondag 23 juli
Vrijdagavond alleen gegeten bij TGI Friday. Carmens vriendin kon niet komen, haar man had een spoedgeval (dierenarts). Na het eten bij hen langsgegaan en als je elkaar lzo ang niet gezien hebt, heb je veel te vertellen, dus het werd al gauw (te) laat. Tassen snel gepakt en het laatste overgewicht van Jessi er nog bijgepakt. Jessi had teveel geshopt (op rekening van papa) en dat kon lang niet allemaal meer in haar koffertjes. Zaterdag om 6:30 uur op. Er stond een gezamenlijk ontbijt met de familie op het programma in het Riande hotel, vlak bij het vliegveld. De helft kwam naar goed Panamees gebruik niet opdagen. Ze kwamen wel allemaal naar het vliegveld om ons uit te zwaaien. Jessi en haar nichten mochten nog even op de foto met leden van de band ReggaeTone, die zijn wereldberoemd hier in Panama en misschien ook wel elders, ik ken ze niet. Ons vliegtuig (Copa Air) vertrok netjes op tijd voor de vlucht van 1 uur naar San Jose. Omdat we de bagage niet konden doorchecken moesten wij weer eerst door de douane naar buiten, om vervolgens weer via de andere ingang en opnieuw douane weer in te laten checken. Carmen had 3 weken geleden geen visum nodig voor Costa Rica en 'on transit' was dat ook nu geen probleem geweest. De douanier probeerde ons wijs te maken dat ze m.i.v. van vandaag (=zaterdag) een visum nodig had en dat hij haar eigenlijk niet kon toelaten. Wij geloofden er niets van, maar het schijnt toch zo te zijn. Volgens mij had hij geen zin in moeilijk doen en wij stonden daar ook niet echt op te wachten, dus mochten we door. Daarna naar het kantoortje voor de vertrekbelasting. Ik vond eigenlijk dat wij geen vertrekbelasting hoefden te betalen, omdat wij noodgedwongen (het niet doorchecken van de bagage) 30 minuten op Costa Ricaans grondgebied hadden moeten toeven. Om dat voor elkaar te krijgen meosten we eerst weer naar de douane om daar een soort vertrekbelasting-waiver aan te vragen, weer een heleboel papierwerk, maar uiteindelijk konden we na zo'n 45 minuten oponthoud (en 3 x US$ 25 nog in de zak) verdergaan naar de Martin Air incheck balie. Weer het hele ritueel met de 5 paspoorten, weer het hele verhaal van 3 Nationaliteiten in één gezin, weer uitleggen dat de USA-visa voor Carmen en Jessi in een verlopen paspoort staan, maar dat deze visa op zich nog geldig zijn tot resp. 2010 en 2009 ondanks het feit dat die visa in het verlopen paspoort staan. Het is ook altijd wat met de buitenlanders (Carmen en Jessi in dit geval). Vanuit San Jose vertrokken wij met een klein half uurtje vertraging (due to weather condititions = het regende weer echte straaltjes). In Miami weer het zelfde paspoorten ritueel, maar deze douanier zag er nog wel de humor van in. Carmen was in dit geval verantwoordelijk gesteld voor het invullen van alle visa waivers en andere verklaringen. Ze had geen zin om een invoerverklaringsformuliertje voor ons ieder appart in te vullen, dus dat was niet goed. Drie Nationaliteiten, drie verschillende achtenamen, behoeft ook drie van die verklaringen. Dus de douanier die het, denk ik, al een beetje zat was grapte "next time you have to fill in 3 forms or if you get to tired of that, get maried!" Voor een Amerikaan (in uniform) natuurlijk een reuze grap!! On transit in Miami International Airport is helemaal geen bal aan. Na alle formaliteiten nog ongeveer 1 1/2 uur rondhangen in een apparte transithal, waar je niet in- of uitmag, geen winkeltjes, allen een bar, een Pizza Hut en een Starbucks. Totaal 2 vliegtuigen van Martinair, die naar San Jose en die naar Amsterdam. Pasagiers wisselen dus gewoon het vliegtuig, zeg maar zo'n beetje gelijk oversteken. Met ongeveer 45 minuten vertraging starten wij om 21:30 uur plaatselijke tijd voor ons laatste traject naar Amsterdam. Tijdens de vlucht halen we nog wat tijd in en komen zondag rond 12 uur op Schiphol aan. Tot onze verrassing staan Marianne en Constant ons op te wachten. Dat werd dus een luxe en confortabele rit naar Nijmegen i.p.v. met de trein. Heel fijn want de beide dames kunnen na ongeveer 24 uur op pad te zijn geweest hun oogjes nauwelijks meer openhouden. Ze liggen op het moment dat ik deze log schrijf dan ook languit te knorren op hun bedjes. Marianne en Constant, hartstikke bedankt voor het ophalen, fantastisch fijn!
Overigens lijkt het probleem van de dubbele paspoorten en drie nationaliteiten voor ons voor het laatst een probleem te zijn. Er lagen 2 brieven van het Ministerie van Justitie op de spreekwoordelijke deurmat. Jessi en Carmen zijn door Justitie goed genoeg bevonden voor het dragen van de Nederlandse nationaliteit. Binnenkort kunnen wij ze dan ook officieel uitschelden voor kaaskoppen!! Proficiat dames met jullie aanstaande Nederlanderschap!